Η σκακιέρα που πετάει…
Αν ζωγράφιζα το σχήμα της Ψυχής θα ήταν μια ελλειπτική σφαίρα με αέναη κίνηση σε σπειροειδή τροχιά. Από μακριά, σαν σε υπερρεαλιστικό πίνακα θα ήταν η μισή στο φως κι η μισή στο σκοτάδι.
…και μ’ ένα εικονικό ζουμ θα μπορούσε να δει κανείς έναν ισορροπημένο ασπρόμαυρο κάνναβο σ’ όλη την επιφάνεια της. Άπειρα λευκά και μαύρα τετράγωνα σαν μια αδιάλειπτη σκακιέρα για μια παρτίδα που δεν τελειώνει ποτέ. Το Λευκό, κυρίαρχο στην μία πλευρά, φύλακας του Φωτός, κι εκπρόσωπος όλων των χρωμάτων, όπως το ουράνιο τόξο ή ο δίσκος του Μύρωνα. Το Μαύρο, κυρίαρχο στην άλλη πλευρά, φύλακας του Σκοταδιού, εκπρόσωπος όλων των χρωμάτων αντίστοιχα αλλά αυτή τη φορά… με σβησμένο το φως.
από την στήλη LINGUA PURA του περιοδικού CIGAR
