Oσο μεγαλώνεις στρέφεσαι στον καθρέφτη μόνο για ξύρισμα. Τα υπόλοιπα δεν θες ούτε να τα βλέπεις, ούτε να τα ξέρεις. Και όμως. Ο καθρέφτης περνάει το σκονάκι στη σκιά σου και αναλαμβάνει εκείνη τη βρομοδουλειά. Οσα δεν σου λέει ο καθρέφτης, τα δείχνει εκείνη με παντομίμα. Η σκιά σε ακολουθεί, γίνεται ο αχθοφόρος σου, μεταφέρει χρόνο και πόνο.
Σήμερα έγινα σαράντα ετών και η σκιά μου στέκεται εδώ πιο κάτω, έτοιμη να αλλάξει μέχρι να ξημερώσει. Εχει ζήσει ακριβώς τα ίδια με μένα, έχουμε δει κοινές εικόνες. Αλλά αυτή τα θυμάται καλύτερα, μέχρι κεραίας.
ΥΓ. Η γιορτή στο Γυφτάκι είναι διπλή. Τις ευχές σας στο Λούκι παρακαλώ…
