το είχε ένα συρτάρι παλιού κομοδίνου, κληροδότημα από μοιρασιά επίπλων από το σόι του πατέρα μου.
ευτυχώς κάποιος το βρήκε και το φύλαξε
κι έτσι έφτασε ως εμένα.
ο λόγος γιαυτές τις κιτρινισμένες καλιγραφίες, είναι μια φοβερή αντιστοιχία που θαρρώ υπάρχει ανάμεσα σ' αυτά τα προπολεμικά -ενίοτε κι ανορθόγραφα- γεγραμμένα και στα υπερσύγχρονα ψηφιακά ιστολόγια των χαλεπών μας καιρών.
αναμονή, ανάγνωση, συγγραφή, σκέψη, ηθογραφίες εποχών και κοινωνιών κι όλα αυτά κομψά κρυμένα πίσω από μια υπογραφή, μια επιλογή ονόματος που σημαίνει κάτι, που φανερώνει μια σχέση έλξης ή αντίθεσης με τα λοιπά συμπαραμαρτούντα της ζωής και της γραφής μας.
αν παλιά υπήρχε κενό από ένα γράμμα που ποτέ δεν έφτασε...
αν υπήρχε ανάγκη για άμεση απάντηση,
ή καταγραφή των κακώς κειμένων του όλου κοινωνικού ή πολιτικού πλαισίου
αν κάθε διατύπωση απόκρυφης σκέψης έκρυβε ένα μικρό κομματάκι από το τρισδιάστατο αυτοβιογραφικό μας πάζλ,
τότε και τώρα,
τώρα και με έναν άλλο τρόπο σίγουρα και μετά...
η επικοινωνία
είναι το πιο ζωντανό δείγμα
αδιάλειπτο
στοιχείο, που το αποζητάμε εμείς,
ίσως όχι αντίστροφα.
ένα χέρι που απλώνεται να καλωσορίσει,
ή που διπλώνει στο στήθος από την ίδια πάντα άμυνα ή συστολή!
