Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για τους δημοσιογράφους. Οι περισσότεροι δεν έχουμε την καλύτερη και όχι αδίκως. Υπάρχει ένα αξίωμα, σύμφωνα με το οποίο οι καλοί δημοσιογράφοι πεθαίνουν νωρίς, ενώ πάντα σκοτώνονται οι λάθος δημοσιογράφοι. Αλλά το αξίωμα είναι διαχρονικό, ισχύει από τότε που υπάρχει θάνατος και στις αρχές του υπάγονται όλοι οι άνθρωποι, ενίοτε και οι δημοσιογράφοι, αν και για την ανθρώπινη φύση τους εγείρονται αμφιβολίες.
Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν καλός άνθρωπος και εξαιρετικός δημοσιογράφος. Ο συνδυασμός ήταν τόσο σπάνιος, όσο οι διελεύσεις του κομήτη Χάλεϊ. Ηταν ένας ρομαντικός άνθρωπος, με ευαισθησίες που κατάφερε να αποτυπώσει και στη δουλειά του.
Ο Γιάννης πέθανε πριν από λίγες ημέρες. Αλλά λίγο πριν φύγει, δημιούργησε ένα blog. Πρόλαβε να γράψει μόνο τρεις λέξεις: La lucha continua, ο αγώνας συνεχίζεται. Ο χώρος των σχολίων παραμένει ανοιχτός. Λογικά δεν θα κλείσει ποτέ αν ο Γιάννης πήρε μαζί του τους κωδικούς. Οι χαρισματικοί blogger θα μπορούσαν εδώ να δώσουν έναν κλώτσο στο κουβάρι και να κυλήσει μία ευρηματική ιστορία. Εγώ πάλι σκέφτομαι πως θα ήταν αν κάποιοι, μέσω των σχολίων, συνέχιζαν το blog ενός νεκρού.
