Δεν γνωρίζω τον κ. Στάθη Τσαγκαρουσιάνο ούτε καν φυσιογνωμικά. Επίσης δεν σκόπευα να τριφτώ ως γατούλα στα πόδια του μήπως και μου προσφέρει το βήμα της LIFO και το «Γυφτάκι» καταφέρει στριμωχτεί κάτω από το ντους της δημοσιότητας, δίπλα στον Πιτσιρίκο. Όχι πως θα μου έπεφτε άσχημα, κατά βάθος ζηλεύω που δεν κομίζω κάτι διεγερτικό για τους αναγνώστες των free press. Ισως και να πλήρωνα για να γράψω σε ένα έντυπο σαν τη LIFO-άλλωστε έξ’ όσων γνωρίζω τα χρήματα με τα οποία αμείβονται οι συντάκτες της παραπέμπουν μάλλον σε φιλοδώρημα. Στη LIFO δεν γράφεις για τα χρήματα, αλλά για την αναγνώριση. Ο Στάθης έχει ανάγκη από λεφτά, πρόσφατα χρειάστηκε να καταβάλλει ένα σεβαστό ποσό στον Κ. Λαλιώτη και, τέλος πάντων, κάπως πρέπει να αναπτυχθεί η επιχείρηση.
Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει ο Γεωργελές, αλλά δεν νομίζω ότι προσλαμβάνει bloggers στην Athens Voice. Αφού, λοιπόν, ξεκαθάρισα τη θέση μου, πέταξα στα σκουπίδια και την απειροελάχιστη ελπίδα μου για προσέγγιση ενός εκ των δύο εντύπων, λέω να πω τη γνώμη μου για τα free press. Ζητώ συγγνώμη για το συμπλεγματικό ύφος, τη γραφή που δεν είναι «κάπως», την έλλειψη χρωμάτων και ευφυολογημάτων-άλλωστε είμαι νέος στο blogging. Αλλά ελπίζω να συνεννοηθούμε.
Η διάθεση μου αδικεί την αλήθεια και την ουσία των πραγμάτων. Δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις από τα free press επειδή ακριβώς δεν δίνεις ούτε σεντ για να το αγοράσεις. Ισως, τελικά, να μην αξίζουν ούτε σεντ. Όχι, αυτό είναι λάθος που γεννά η εμπάθεια. Εχουν μια χαρά οδηγό πόλης, τις νέες ταινίες και αρθρογραφία που, εκτός των άλλων, σκοτώνει και την ώρα σου στο μετρό. Παράλληλα διατηρούν και έντονο το στοιχείο του blogging. Διόλου περίεργο. Οι bloggers είναι μία ανεξάντλητη πηγή δωρεάν διάθεσης ανθρώπινου δυναμικού για έντυπα που διαθέτουν style και κάτι τεράστια καβούρια στην τσέπη. Το ενδιαφέρον είναι αμοιβαίο. Oι bloggers λατρεύουν τα free press και ειδικά τη LIFO. Γιατί όχι; Είναι τα μοναδικά έντυπα που ασχολούνται μαζί τους και η μοναδική ελπίδα για το επόμενο βήμα. Αν το blogging είναι αυτοϊκανοποίηση (καλή ώρα), η δημοσίευση σε free press είναι σεξ.
Εν προκειμένω το χρήμα δεν έχει σημασία. Η έπαρση και τα συμπλέγματα τύπων όπως ο Πιτσιρίκος δεν αγοράζονται με χρήμα, αλλά τροφοδοτούνται από δημοσιότητα που παραπέμπει σε σισύφειο μαρτύριο: ο blogger αγωνιά για την αναγνώριση, τις παρακλήσεις για αποκαθήλωση της μάσκας του, τα μετρητά. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή είναι, περίπου, όπως ο μαϊντανός που πάει με όλα, αλλά στην ουσία δεν τον προσέχεις.
Αποφάσισα, λοιπόν, ως «Γυφτάκι», να απευθύνω ανοιχτή επιστολή προς όλους τους διευθυντές εφημερίδων, ραδιοφωνικών σταθμών, free press, δηλώνοντας υπευθύνως πως θα αρνηθώ κάθε πρόσκληση που, πιθανώς, μου απευθύνουν για συνέντευξη ή συγγραφή σχολίου, δοκιμίου κ.λ.π. Είναι μία ψυχολογική άσκηση: αισθάνομαι πως απαλλάσσομαι πλήρως από την αγωνία της ανακάλυψης, ενώ αποτάσσω τον πειρασμό για τη δημοσίευση σχολίου που θα εξυμνεί τον Στάθη και το περιοδικό του. Είμαι τόσο απόλυτος που, προς στιγμή, σκέφτηκα να κλείσω τα σχόλια για το παρόν, αλλά σκέφτομαι πως είναι σα να αφαιρώ το ζευγάρι με τα κλειδιά του σπιτιού που έδωσα σε φίλους και συγγενείς.
ΥΓ: Για να μη ξεχνιόμαστε και δια την αποφυγή παρεξηγήσεων: αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι
