Εβγαλα τα παπούτσια βιαστικά, το ένα πόδι έγδυσε το άλλο από τις περιττές κάλτσες. Το πανοφώρι μου ήταν πεταμένο σε έναν καναπέ που πλέον μου φαινόταν μακρινός. Επεσα στη δερμάτινη πολυθρόνα και σήκωσα σημαία λευκή μπροστά στις προθέσεις την αν και η παντιέρα της παράδοσης άρχισε και αυτή να κοκκινίζει. Από πόθο και επιθυμία.
Ηταν από τις γυναίκες που μου αρέσουν. Οχι ψηλή. Με καμπύλες. Μεγάλο στήθος που σε κοροϊδεύει όπως ένα ακριβό έργο τέχνης-μπορείς να δεις, αλλά μην αγγίζεις. Ναι μου αρέσει αυτή η γκόμενα, είναι αρκετά φθηνή, κάνει συντροφιά στη διάθεση μου. Τα μαλλιά της είναι μαζεμένα σε κοτσίδα. Με ανταύγειες που πρέπει να γεννήθηκαν κάπου στα δυτικά προάστια. Μικρά χείλη πίσω από έντονο κραγιόν και μία ελιά στο μάγουλο. Μου είπαν ότι είναι η καλύτερη. Το βλέπω. Είναι τέλεια και με ρωτάει πως αισθάνομαι. Της απαντώ πως δεν μπορώ να περιμένω. Χαμογελάει. Βάζει το χέρι της πάνω του. Είναι μεγάλος και φουσκωμένος. «Κάτι πρέπει να κάνουμε γι' αυτόν...» Το ξέρω, μωρό μου. Γι' αυτό και ήρθα να σε δω. Εσκυψε μπροστά του. Εριξα πίσω το κεφάλι και αναστέναξα. Σε είκοσι λεπτά ο τεράστιος κάλος μου δεν υπήρχε. Πολύ καλή η κοπέλα στο πεντικιούρ.
