Πήγα και το είδα, δεν γινόταν να μην πάω. Το περίμενα είκοσι χρόνια και ας δεν πήγα ποτέ εκεί που με περίμενε, στο Λονδίνο. Πήγα στο Jesus Christ Super Star και έκανα το σταυρό μου. Για τα ψώνια που διαδήλωναν έξω από το θέατρο. Για την αρτιότητα της παραγωγής. Για την καλύτερη παράσταση που έχω δει στη ζωή μου-δεν έχω δει πολλές. Ας ήμουν τσαμπατζής, ευχαρίστως τους ακουμπούσα ένα κατοστάρικο και δέκα καλαθάκια λουλούδια στα πόδια των πρωταγωνιστών. Ξίνισα, κάπως, με τον Ιησού. Μου φάνηκε λίγος. «Είναι που έχεις στο μυαλό σου τον Gillan από την πρώτη ηχογράφηση» μου είπε, στο διάλειμμα, ένας ειδικός που συνάντησα εκεί. «Οποιος και αν έβγαινε στη σκηνή, ήταν χαμένος από χέρι στη σύγκριση. Αλλά μην ακούς μόνο. Πρόσεξε τη σκηνική παρουσία του τύπου...» Καλός ήταν. Αλλά όχι όσο οι άλλοι. Οχι όσο ο Ιούδας, ο Ηρώδης και ο Αννας, η Μαγδαληνή. Δείτε το. Απολαύστε τα ψώνια που διαδηλώνουν έξω από το θέατρο και μετά περάστε στο κυρίως θέαμα. Πάντα τέτοια, πάντα τέτοια...
