Tuesday, September 19, 2006

Τίποτα



Εχω τόση δουλειά που στο τέλος δεν προλαβαίνω να δουλέψω. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Μου αρέσει. Είναι σα να βάζεις μία τάπα στο μυαλό, μία σφήνα στη χαραμάδα των διαρροών, και οι κακές σκέψεις μένουν αποκλεισμένες. Βέβαια δεν αποκλείεται η συσσώρευση να προκαλέσει μία εκρηκτική εκροή, αλλά αναλαμβάνω το ρίσκο. Συνήθως έτσι γίνεται.
Τα τελευταία χρόνια κλαίω εύκολα, δεν ξέρω που αποδίδεται αυτό. Να είναι συσσώρευση συναισθηματικής κόπωσης ή πλεόνασμα ευαισθησίας; Δεν έχω άποψη επειδή αποφεύγω τη ψυχανάλυση και, πολύ περισσότερο, την ενδοσκόπηση-αυτήν πραγματικά την τρέμω. Δακρύζω με όμορφα πράγματα και πονεμένες ιστορίες. Φοβάμαι ότι στα γηρατειά θα είμαι μία γραφική φιγούρα ενός ευσυγκίνητου ηλικιωμένου, ο οποίος δεν ξέρει πώς να απαγορεύσει στα δάκρυα να βγουν έξω. Πριν από λίγες μέρες διαπίστωσα ότι άρχισα να κλαίω και στο σινεμά και μάλιστα σε παιδική ταινία. Πρέπει, σίγουρα, να το κοιτάξω αυτό. Αλλά φοβάμαι μη βάλω τα κλάματα.