Καθώς παραμένω έδαφος άγονο για τους ανθούς του λόγου και της τέχνης, μόλις σήμερα, είκοσι χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση, κατάλαβα την αμφισημία που έχει αποτυπωθεί στο «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι.»
Τακτοποιώντας φακέλους και κουτιά σε καινούργια ράφια, ήρθα αντιμέτωπος με παλαιές φωτογραφίες. Μία παραλία από το 1983, ο στρατός από το 1987. Αν συναντούσα σήμερα τον εαυτό μου εκείνων των χρόνων, είναι βέβαιο πως θα γοητευόμουν. Αλλά, δυστυχώς, είναι εξίσου βέβαιο ότι εκείνος θα τρόμαζε. Θα γύριζε την πλάτη για να φύγει τρέχοντας, θα απομακρυνόταν μέχρι να βρει θάλασσα. Εκεί, ακόμα ξέπνοος, θα άναβε ένα Marlboro.
Μα να, τον αιχμαλώτισα στις φωτογραφίες. Το πρόσωπο του παραμένει όμορφο, αναλλοίωτο, ως και το χαρτί έμεινε αδιάφορο μπροστά στις δεκαετίες. Και ο τύπος με βλέπει μέσα από τη φωτογραφία. Ασφαλής πια, γελάει πονηρά με την αυθάδεια της νιότης στη γραμμή των χειλιών του. Ως Ντόριαν Γκρέι χαζεύει το θλιβερό πορτρέτο του.
