Nature Boy

Το 2015 θα έχει συμβιβαστεί με το χρόνο στα μαλλιά της και τα επιπλέον κιλά στην περιφέρεια. Θα κάνει πλάγιες μελαγχολικές σκέψεις, μεγάλες αναδρομές και θα δυσκολεύεται να διακρίνει με απόλυτη ορθότητα τις αποστάσεις μεταξύ των γεγονότων. Τα ρούχα της θα προσπαθούν, με αρκετή επιτυχία, να πείσουν τη νιότη να παραμείνει κοντά της, αλλά τα παπούτσια της θα παραιτηθούν από την καλλιέργεια ψευδών εντυπώσεων για το ύψος της-θα είναι χαμηλοτάκουνα, σχεδόν επίπεδα. Ωραία γυναίκα, ώριμη, με παρελθόν και άδηλο μέλλον.

Η συνάντηση της με τον Μ., κάπου στην Πανεπιστημίου, μόνο τυχαία δεν ήταν. Είχε προγραμματιστεί χρόνια πριν, αλλά ο Μ., τώρα πια στα 16 του, δεν είχε ούτε τις πληροφορίες, ούτε τις εμπειρίες για να διακρίνει τον ιστό που τυλίχτηκε γύρω του. Είναι χειμώνας του 2015 και ο νεαρός Μ. έχει δει γυμνή γυναίκα μόνο στις φαντασιώσεις του.

Κανένας δεν γνωρίζει, ακόμα, πως τα γεγονότα υιοθέτησαν κινηματογραφικό χρόνο, κύλησαν σε μία στιγμή και η συνάντηση στην Πανεπιστημίου συνεχίστηκε σε δωμάτιο ενός προσφάτως ανακαινισμένου ξενοδοχείου της Ομόνοιας. Ο Μ. έτρεμε από λαχτάρα και ανασφάλεια. Εκείνη του έδειχνε το χρώμα των νυχιών της, γρατζουνούσε απαλά τα χείλη του, του μίλαγε με λέξεις άγνωστες, ακατανόητες, θα μπορούσαν να είναι ποιήματα, ίσως, όμως, να επρόκειτο για παραλήρημα. Ο μικρός χάθηκε. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως αυτό το πλάσμα μπορούσε να καλύψει το κορμί του, πως τα δόντια της του μετέδιδαν τόσο ισχυρούς σπασμούς.

Το φως έκλεισε, δεν μπορούμε να δούμε τη συνέχεια. Μετά η πόρτα άνοιξε και εκείνη έφυγε από το δωμάτιο. Από τη φωτεινή χαραμάδα μόλις που προλαβαίνουμε να διακρίνουμε τον Μ., ξέπνοο στο κρεβάτι, με τα χέρια ανοιχτά σαν εσταυρωμένος.