Γράφει η Ντέφι
Είναι τετριμμένο αλλά η διατύπωση της παραπάνω έκφρασης γίνεται πολλάκις μέσα στην ημέρα από τους περισσότερους από μας. Το κακό δεν είναι ότι ξεφωνίζεται από το στόμα μας με αυτόν τον τρόπο η αγανάκτηση. Το κακό, κατ' εμέ, ένα απλό, παλιακό ντέφι είναι πως έτσι κάπως, αυτή τη αγανάκτηση μας παίρνει τα ήθη του ρητού για την αμαρτία... ''αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ εστίν αμαρτία''. Αν πείς λοιπόν με θυμό ότι επικρατεί η παντελής απουσία λογικής σκέψης, νιώθεις σαν να αποκατέστησες, τρόπον τινά, το κοινό αίσθημα περί δικαίου κι ελλόγου.. Αμ δε! Αυτό είναι εκεί και θεριεύει σαν τα Μυθικά Τέρατα. Νομίζω πως το τελευταίο στάδιο αντίστασης καταρρίπτεται όταν ο οργανισμός μας, αρκούντως μεταλλαγμένος πια, προσαρμόζεται στο παράλογο. Δεν του κακοφαίνεται για να το παλέψει μ' όσα μέσα διεθέτει κι όπως μπορεί, αλλά δεν το έχει κι εκ του φυσικού του, στο DNA του, για να καρπωθεί απ' αυτή την φρενίτιδα σαν μαυραγορίτης της ηθικής. Λογικό είναι αν σκεφτεί κανείς ότι υπάρχουν κι άμυνες επιβίωσης.
Όμως, υποτίθεται, ότι η ωριμότητα, η ευγένεια, η οικογενειακή επιρροή ή το ήθος ενός υγειούς ατόμου δεν σε αφήνουν να γίνεις τελείως ζόμπυ και να λειτουργήσεις εντελώς ισοπεδωτικά έναντι όλων των δρομένων της ιντερνετικής κοινωνίας και της κοινωνίας εν γένει.. Τα παιδιά μόνο δικαιολογούνται να έχουν ισοπεδωτική λογική κι αυτό γιατί η πρώτη συνοδεύεται από καλοσύνη και μεγαλοψυχία, χρώματα και σπουδαία όνειρα. Για τα παιδιά, επειδή η ζάχαρη είναι μικροί και γλυκείς άσπροι κόκκοι, όλοι οι άσπροι κόκκοι είναι ζάχαρη...
Αλοίμονο, αν οι ενηλίκες πιστεύουν ότι η ύβρις είναι παρρησία, κι η αγένεια... μαγκιά. Σε κάθε χώρο υπάρχουν χαρισματικοί αλλά και κοντόφθαλμοι, ελεύθεροι και κουτοπόνηροι, ποιητές ρομαντικοί και προβοκάτορες. Λένε, ότι όλοι παρακολουθούμαστε, κινητά τηλέφωνα και Ιντερνετ, δε, είναι μάλλον κι η πιο εύκολη πλατφόρμα γι’ αυτό. Αν πάντως παρακολουθούν εμένα και τους φίλους μου έχω μια κρυφή ελπίδα ότι μπορεί και να τους παρασύρουμε να γίνουν πολύ καλύτεροι απ' ότι είναι. Πιο Ρομαντικοί, δοτικοί και ευγνώμονες.
