Δεν μπορώ να φανταστώ πως αισθάνεται ένα θύμα βιασμού. Στον ίδιο βαθμό αδυνατώ να κατανοήσω τα κίνητρα του βιαστή, δυσκολεύομαι να μπω στα παπούτσια ενός τύπου που απλώνει τα χέρια του ενώ, προηγουμένως, έχει εισπράξει μία άρνηση. Διάβαζα κάπου ότι το ένστικτο του βιαστή είναι αποτυπωμένο στον αρχέγονο κώδικα που μας ορίζει. Το αρσενικό, υποκινούμενο από τις ορμόνες του, διεκδικεί, επιβάλλει, επιτάσσει και, εν τέλει, βιάζει. Δεν το πιστεύω.
Από την άλλη, δεν ξέρω κατά πόσο η διαταραγμένη ψυχική υγεία μπορεί να χορηγήσει ελαφρυντικά προς το δικαστήριο και την κοινωνία. Κατά τη γνώμη μου το μοναδικό ελαφρυντικό θα ήταν η επιστημονική διαβεβαίωση της σχιζοφρένειας. Αλλά, πιστέψτε με, θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω κάποτε και την εξομολόγηση ενός θύτη, όχι μόνο του θύματος. Τι είναι αυτό που, σε κάποια στιγμή, σε μεταμορφώνει σε ζώο;
Τώρα δείτε το νόμισμα από την άλλη πλευρά. Στην έννοια της οικογενειακής βίας ουδέποτε περιλαμβάνεται ο άνδρας ως θύμα. Λογικό. Ο άνδρας που τρώει ξύλο από τη γυναίκα του, ντρέπεται να το καταγγείλει. Και ο άνδρας που δέχεται ψυχολογική βία έχει μάθει να ζει μαζί της. Και με τη βία και με τη γυναίκα του. Κανένα δικαστήριο δεν έχει δικάσει ποτέ υπόθεση όπου ο άνδρας έχει βιαστεί ψυχολογικά από τη γυναίκα του. Αντιθέτως, τα δικαστήρια θα μπορούσαν κάλλιστα να δικάσουν υπόθεση κατά την οποία ένα ζευγάρι έκανε παθιασμένο σεξ, ο άνδρας έλεγε βρωμόλογα και στο τέλος η κυρία τον μήνυσε για εξύβριση
