Κάποιες στιγμές η μιζέρια σε πιάνει από τα μαλλιά και σε τραβάει με βία. Το μόνο που προλαβαίνεις να δεις είναι οι γκρίζες γραμμές ενός ζοφερού ορίζοντα. Ο ουρανός σκοτεινιάζει και είσαι έτοιμος να υποταχθείς στη μοίρα σου, να διαπραγματευτείς με την κατάθλιψη. Και τότε συμβαίνει το θαύμα που δεν περίμενες πια. Ο κόσμος φωτίζεται και δύο άγγελοι, που έχουν μεταμορφωθεί σε λαμαρίνες αυτοκινήτου, σου χαρίζουν τη μελωδία της γελοιότητας, το ορατόριο της ευτυχίας. Η ζωή είναι λιτή στις απαιτήσεις της. Αρκεί να βρίσκεσαι στο σωστό μέρος, στην κατάλληλη στιγμή. Εν προκειμένω στην οδό Ολυμπου στο Χαλάνδρι, το μεσημέρι της 9ης Νοεμβρίου, τα κρίσιμα δευτερόλεπτα κατά τα οποία συγκρούονται δύο αυτοκίνητα, με δύο κυρίες στις θέσεις των οδηγών.
Ομολογώ πως κατάλαβα ότι επίκειται σύγκρουση αρκετά δευτερόλεπτα πριν συμβεί. Αλλά ο κυνισμός που μου ασπρίζει τα μαλλιά και η διάθεση αναχωρητισμού από τα τετριμμένα, κράτησαν το χέρι μου μακριά από την κόρνα. Ευτυχώς. Δεν έπρεπε να εμποδίσω τη σκηνή, θα ισοδυναμούσε με την εμφάνιση μεσαιωνικού παγωτατζή την ώρα που ο Αμλετ πιάνει τη νεκροκεφαλή και ξεκινάει το μονόλογο. Η σύγκρουση των οχημάτων ήταν τόσο ηλίθια που αδυνατώ να την περιγράψω. Φανταστείτε την έκφραση του Μπους την 11η Σεπτεμβρίου να αποδίδεται από μία χορογραφία αυτοκινήτων-κάτι τέτοιο.
Περιέργως η ζημιά στα αυτοκίνητα ήταν πολύ μικρή. Ασφαλώς οι δύο γυναίκες δεν έπαθαν τίποτα. Αλλά σκέφτομαι ότι αυτού του είδους οι γυναίκες δεν παθαίνουν ποτέ τίποτα. Γύρω στα 35, μελαχρινές, η μία ήταν και του γούστου μου, με εξαιρετικές καμπύλες. Εγώ γλίτωσα χάρη στην προνοητικότητά μου, αφού, όπως σας είπα, είχα προβλέψει την εξέλιξη. Αποφάσισα ότι αυτό το θέαμα δεν χάνεται. Τράβηξα χειρόφρενο και κατέβηκα. Πέρσι, στα στούντιο της Universal είχα δει το σκηνικό όπου γυρίζεται το «Νοικοκυρές σε Απόγνωση». Τώρα θα συμμετείχα στη σειρά.
Η συμπεριφορά τους πρέπει να ήταν αποτέλεσμα κοινής άσκησης. Βγήκαν έξω. Κοίταξαν πρώτα τα αυτοκίνητά τους. Μετά εξέτασαν η μία το αυτοκίνητο της άλλης. Δεν μίλησαν. Εγώ είπα: «Καλέ πως το κάνατε αυτό; Ούτε να το είχατε σχεδιάσει!» Μετά μίλησε αυτή με τις καμπύλες: «Εσύ φταις» είπε σε ωμό ενικό, απευθυνόμενη στην άλλη που ήταν μάλλον άχρωμη και άοσμη. «Φταίτε και οι δυο» είπα εγώ. Η άοσμη έβγαλε το τηλέφωνο. Το ίδιο και αυτή με τις καμπύλες. Τηλεφώνησαν στους άνδρες τους. «Ελα τράκαρα» είπαν με μία φωνή. Συνέχισαν ως χορωδία: «Τι λες παιδάκι μου, τι φωνάζεις; Δεν έφταιγα εγώ, η άλλη έφταιγε. Τι θα κάνω τώρα;» Εγώ ήθελα να δικαιολογήσω την παραμονή μου στη σκηνή και άρχισα να χαζεύω τη ζημιά. Δικαιώθηκα γιατί μπήκα στο παιχνίδι. «Ναι είναι ένας κύριος εδώ που είδε τι έγινε» είπαν οι καμπύλες. Αυτό ήταν. Μου έδωσε το τηλέφωνο. Ο τύπος ήταν εμφανώς εκνευρισμένος. «Μπορείτε να μου πείτε τι έγινε γιατί δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί της;» Άλλο που δεν ήθελα. Του εξήγησα ότι κατά τη γνώμη μου φταίνε και οι δύο και πως το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι η επιστροφή στο σπίτι. Δεν ήταν, όμως, τόσο απλό. Διότι στο άλλο τηλέφωνο, της άχρωμης και άοσμης, περίμενε να μου μιλήσει ο έτερος σύζυγος. Του είπα τα ίδια. Αυτός πρότεινε να καλέσουμε την τροχαία. Ωραία. Θα τηλεφωνούσα στην τροχαία και θα ξαναμιλούσαμε όλοι μαζί σε πέντε λεπτά.
Ο τηλεφωνητής στην τροχαία βαριόταν, δεν ήξερε τι έχανε. «Χτύπησε κανείς;» με ρώτησε. Όχι. «Ε, τότε βρείτε τα μόνοι σας, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να έρθουμε.» Περιέγραψα στον τροχαίο τη σύγκρουση. Ποιος φταίει; «Να σου πω…Γυναίκες οδηγούσαν;» Το μάντεψε. «Και οι δύο φταίνε μωρέ…». Μετά από ένα λεπτό ανακοίνωσα στους συζύγους ότι με τη σύμφωνη γνώμη της τροχαίας και εμού προσωπικώς, ευθύνονται και οι δύο κυρίες. Και σε μία κίνηση πολιτισμού, μετέφερα στον έναν κύριο τον αριθμό κλήσης του άλλου, καθώς άπαντες κρίναμε πως είναι μία υπόθεση που πρέπει να μείνει αυστηρά μεταξύ ανδρών.
«Και τώρα τι κάνουμε;» ρώτησαν οι καμπύλες. Τίποτα, μπορείτε να πάτε στο σπίτι σας, η κάθε μία θα αναλάβει την επισκευή του αυτοκινήτου της. «Μα εγώ δεν πήγαινα σπίτι μου…» είπε η άχρωμη και άοσμη. Κορίτσια αν τα οικονομικά μου ήταν σε καλύτερη κατάσταση, θα σας επισκεύαζα τα αυτοκίνητα και θα σας έβγαζα για φαγητό.
