Όταν βρίσκω μηνύματα της Λούκι στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο συνηθίζω να τα διαβάζω με την ικανοποίηση που προσδίδει η εκτίμηση προς το πρόσωπό της. Μέχρι το σημερινό. Ανοιξα το μήνυμα και το θράσος πετάχτηκε, υποβοηθούμενο από το ελατήριο της συντάκτριας, το οποίο ήταν, κυριολεκτικώς, ταπεινό. Με έκδηλη χαιρεκακία, η Λούκι, επιδείκνυε το 11.3% τηλεθέασης που απέσπασε κατά την τελευταία της προβολή, η σειρά «Δύο μέρες μόνο» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Ολως συμπτωματικώς, για το ίδιο θέμα μου τηλεφώνησε το πρωί και μία άλλη φίλη που εργάζεται σε τηλεοπτικό σταθμό και παρακολουθεί τις επιδόσεις των τηλεοπτικών σειρών. «Πάλι βάλτωσε στη μετριότητα ο δικός σου, Γυφτάκι» μου είπε και η ικανοποίηση έδινε χρώμα στη φωνή της.
Και οι δύο κυρίες παρέλειψαν μία σημαντική λεπτομέρεια: το επεισόδιο μεταδόθηκε σε επανάληψη.
Εσχάτως, λοιπόν, παρατηρώ κυρίες που σπεύδουν να χλευάσουν τόσο το έργο του Παπακαλιάτη, όσο και την αποδοχή που έχει, όπως αποτυπώνεται στις μετρήσεις τηλεθέασης. Ακόμα και η candy, το αισθητήριο της οποίας εμπιστευόμουν τυφλά, έχει κάνει, εγγράφως στο παρόν blog, ειρωνικά σχόλια για το «Δύο μέρες μόνο».
Μία απλή εξήγηση θα έδινε χώρο στη ζήλια. Ολες τους ζηλεύουν που δεν έχουν τον Χριστόφορο, που ο πόθος τους για τον άνδρα σπάει τα μούτρα του στο τζάμι της τηλεόρασης. Σίγουρα, λοιπόν, η ζήλια συνιστά μία παράμετρο.
Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσω πως, δυστυχώς, δεν γνωρίζω προσωπικά τον Χριστόφορο. Φοβούμαι, μάλιστα, πως αν τον συναντούσα όλα όσα θα είχα να του πω θα τα κατέστρεφε το τραύλισμα, ως προϊόν έντονης συγκινησιακής φόρτισης. Αυτό, όμως, δεν με εμποδίζει να ποτίζω το θαυμασμό που θρέφω για το έργο του. Και το «Δύο μέρες μόνο» είναι η κορυφαία στιγμή του Χριστόφορου. Ποιοτικά αρτιότερο από το «Κλείσε τα μάτια», με πλοκή που σαν ιστός αράχνης τυλίγει το θεατή και δεν τον αφήνει μέχρι να πνιγεί στην αδρεναλίνη. Το έργο βρίθει συμβολισμών που, απλώς, δεν είναι εύληπτοι. Ένα παράδειγμα. Εγραφε, με οδυνηρή ελαφρότητα, η candyblue: «πρώτη φορά είδα εγκυμοσύνη σε fast forward», σχολιάζοντας την έλλειψη των γνωστών χαρακτηριστικών στο σώμα της πρωταγωνίστριας. Μέχρι η κυρία candy να καταλάβει τον συμβολισμό, ας δει ταινίες του Αγγελόπουλου. Δεν εγκυμονεί, αγαπητή μου, η πρωταγωνίστρια, αλλά όλη η πλοκή του έργου. Αν ξαναδείς τη σκηνή με αφαιρετική διάθεση, θα το αντιληφθείς. Αλλά δεν θέλεις.
Και συνεχίζω, δεν θα γλιτώσετε έτσι.
- Ο επιστήθιος φίλος του πρωταγωνιστή απολαμβάνει one night stand με τη μάνα του φίλου του. Η Λούκι μπορεί να το χαρακτηρίσει ακραίο. Εγώ θα παραπέμψω στις εφηβικές φαντασιώσεις των ανδρών με τις μητέρες των φίλων τους. Δηλαδή όταν αυτά τα λέει ο Παπαϊωάννου στο «2», δεν έχετε πρόβλημα; Και εμείς τα ίδια λέμε και μάλιστα δεν πήραμε κρατικό χρήμα για να στήσουμε μία τελετή αμφιβόλου ποιότητος.
- Και πάλι ο επιστήθιος φίλος του πρωταγωνιστή απολαμβάνει one night stand με αλλοδαπή. Αργότερα διαπιστώνει ότι η αλλοδαπή συνδέεται ερωτικά με τον αδερφό του, ενώ δεν υπάρχει και πουθενά η μάνα της για να εκτονωθεί ο ίδιος. Τον υπερβατικό υπαινιγμό προς το βιβλικό μύθο των Κάιν και Αβελ τον καταλαβαίνετε ή πρέπει να τα εξηγώ όλα από την αρχή;
- Δύο λεσβίες μεγαλώνουν μαζί ένα μωρό. Βρείτε μου άλλον δημιουργό που να έχει θέσει δημόσια, με τόση έμφαση, ένα μόνιμο αίτημα της gay κοινότητας.
