Βλέποντας τον Καραμανλή να ακούει τα κάλαντα, κατάλαβα πως ήταν αδύνατο να τον ξεχωρίσω από το παρακείμενο χριστουγεννιάτικο δένδρο. Του είχαν ανάψει τα λαμπάκια. Από την άλλη, η εικόνα του Γιώργου που χορεύει ποντιακά σε οπλίζει με απάνθρωπο κυνισμό και τείνεις να συμφωνήσεις πως η γενοκτονία των Ποντίων δεν ήταν δα και κάτι τόσο σκληρό, ίσως να έκρυβε ευγενές σχέδιο υπέρ της αισθητικής μας.
Η Αλέκα τα άκουσε από κρητικούς και κατήγγειλε το ακριβό κόστος της παιδείας. Λογικό. Και ο Χριστός παιδί είναι, θα τα βρει μπροστά του.
Ο Αλαβάνος δικαιώνει όσους έχουμε ποντάρει επάνω του, προσδοκώντας ουσία και θέαμα. Ακουσε τα κάλαντα από παιδιά φιλιππινέζων, κατήγγειλε τον Πολύδωρα, αλλά και τον Ηρώδη για τη σφαγή των νηπίων. Θα μπορούσε και καλύτερα, αν άκουγε τα κάλαντα από τον ενδεκάχρονο Θεσσαλονικιό που περνάει τον ελεύθερο χρόνο του ως κουκουλοφόρος.
Συγκινητική ήταν η εικόνα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με την παιδική χορωδία. Είναι γνωστό πως η παιδική ηλικία του Μητσοτάκη οδήγησε τη λαϊκή παράδοση σε προσθήκη νέων στίχων. Το «σ’ αυτό το σπίτι που ήρθαμε πέτρα να μη ραγίσει» προσετέθη όταν ο νεαρός Μητσοτάκης εισήλθε στην εφηβεία και σταμάτησε να λέει κάλαντα.
