Β.Φ.: Τι κάνεις εδώ κρυμμένη;
Μ.Λ.: Βαριέμαι τα "κοσμικά" κι είπα να κάτσω εδώ ν΄απολαύσω το κρασί και το τσιγάρο μου.
Β.Φ.: Τι... είπες τώρα! Το τσιγάρο. Βλέπεις... το χέρι μου έχει κιτρινίσει τελείως. Μεγάλη αγάπη. Καταστροφική όμως, όπως όλες οι μεγάλες αγάπες!
Μ.Λ.: Δεν ξέρω αν υπάρχουν συγκεκριμένες καταστροφές. Ο καθένας μας, νομίζω ότι μπορεί να ορίσει την προσωπική του καταστροφή!
Β.Φ.: Εσύ, μικρή μου την έχεις ορίσει;
Μ.Λ.:Δεν ξέρω, μπορεί…
Β.Φ.:Είσαι ζωγράφος, πως βρέθηκες εδώ;
Μ.Λ.:Ήρθα μ΄ένα φίλο. Ήθελα όμως να δω και τη δουλειά του καλλιτέχνη. Έχω ακούσει τα καλύτερα…
Β.Φ.: …
Μ.Λ.: Εσείς, ζωγράφος;
Β.Φ.:Ναι, χρόνια τώρα, αλλά το είχα ξεχάσει!
Μ.Λ.: Γιατί, φοβηθήκατε;
Β.Φ.: Γιατί μου κάνεις αυτή την ερώτηση; Εσύ, γι’ αυτό δεν ζωγραφίζεις;
Μ.Λ.: Που το καταλάβατε ότι ζωγραφίζω; Εε, ναι, έχω να ζωγραφίσω από ’95. Δεν ξέρω, την φοβάμαι την τέχνη! Χαζό, ε; Ανώριμο…
Β.Φ.: Όχι, μερικές φορές έτσι νιώθω κι εγώ. Ξέρεις, όταν αυτό το πράγμα, νιώθεις ότι είναι η ανάσα σου, το οξυγόνο σου. Όταν πρέπει να βρεις τρόπο και ν΄αποδείξεις και πάλι την πνευματικότητά σου. Είναι όμως αυτό, που τελικά μας σηκώνει όρθιους στα πόδια μας! Ε, μικρή μου;
Μ.Λ: Ναι, μπορεί να έχετε δίκιο. Αλλά πόσο απαραίτητη είναι τελικά η τέχνη στη ζωή μας;
Β.Φ.: Όσο το «μη απαραίτητο» ορίζει την ζωή του ανθρώπου….
Πριν 3 χρόνια, με αφορμή ένα τσιγάρο, γνώρισα το μεγάλο καλλιτέχνη Βασίλη Φωτόπουλο. Χθες έμαθα ότι πέθανε.
Καλό του ταξίδι!
Καλό του ταξίδι!
* (Τίτλος έργου: «ΤΟ ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ», λάδι σε μουσαμά, 1992)
