Tuesday, January 23, 2007

Η αυτοκτονία ενός πρεφαδόρου


Στην «Εκτη Αίσθηση» ο Μπρους Γουίλις προσπαθεί να βοηθήσει ένα παιδί που ισχυρίζεται πως βλέπει νεκρούς. Ο μικρός είχε δίκαιο, αλλά χρειάστηκε μία ολόκληρη ταινία για να καταλάβει, ο Μπρους, πως είναι και ο ίδιος νεκρός. Παίρνω το ίδιο σενάριο και βλέπω πως μπορώ να το κουμπώσω, πολύ εύκολα, στην ιδιότητα του πρεφαδόρου που με στοιχειώνει. Μήπως είμαι ο μοναδικός που απέμεινε, αλλά αδυνατώ να το παραδεχθώ; Μήπως ο τελευταίος πρεφαδόρος πρέπει να κρεμαστεί, από μελαγχολία, με τα άντερα του τελευταίου τσαγκάρη που κάνει χαρακίρι; Φοβούμαι πως αυτή είναι η αλήθεια. «Δεν υπάρχει άνθρωπος να απαντήσει στην αγορά μου, τεμπέλης να πληρωθεί, μήτε άσοι να πουν το τραγούδι τους. Και στον παραδοσιακό καφενέ, η μπιρίμπα, τυχάρπαστη πόρνη ξελογιάζει γκρίζους κροτάφους και άσπρα μαλλιά» θα γράψω στο σημείωμα του αποχαιρετισμού. Από κάτω θα σκορπίσω λίγα λόγια, μόνο και μόνο για να δώσω τροφή στο νεαρό συντάκτη της εφημερίδας και λίπασμα στον blogger.


Η πρέφα δεν διδάσκεται. Μαθαίνεται. Είναι, περίπου, σαν το σεξ. Μπορεί να σου πουν κάποια πράγματα, αλλά στη συνέχεια θα μάθεις την αληθινή ουσία του παιχνιδιού. Η διαφορά τους είναι στη δυνατότητα μοναχικής ενασχόλησης με το αντικείμενο. Δεν μπορείς να παίξεις μόνος σου πρέφα, ούτε με έναν ακόμα. Ακόμα και το γαμημένο το τανγκό, που συχνά επικαλούμεθα, χρειάζεται δύο. Η πρέφα είναι πιο απαιτητική. Χρειάζονται τρεις ή τέσσερις. Δυστυχώς, ακόμα και αν διαθέτεις πρόθυμους εθελοντές, είναι αδύνατο να τους διδάξεις. Θα τους εξηγήσεις, όχι εύκολα, πως παίζεται, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έμαθαν πρέφα. Καλούνται να επενδύσουν χρόνο και χρήμα στην παρακολούθηση έμπειρων πρεφαδόρων. Ωστόσο δεν μπορούν να τους βρουν πουθενά. Παλαιότερα τα ελληνικά καφενεία ήταν σαν δερβίσικοι τεκέδες στη Σαλονίκη του 16ου αιώνα. Οι νεαροί πρεφαδόροι παρακολουθούσαν τους παλαιότερους και μετά από εύλογο διάστημα έμπαιναν στο παιχνίδι. Τότε ήταν ορθόν και πρέπον να ξεκινήσουν παίζοντας «μπουρλότο», ένα σχετικά απλό παιχνίδι που σε εισάγει στη στρατηγική και στην έννοια της χαρτοπαικτικής «αγοράς». Για να το καταλάβετε, το «μπουρλότο» είναι κάτι σαν το Πολυτεχνείο Θράκης και η πρέφα κάτι σαν το ΜΙΤ. Το μοναδικό παιχνίδι που της μοιάζει αρκετά είναι το μπριτζ. Ο πρεφαδόρος παίζει εύκολα μπριτζ, ο δε παίκτης του μπριτζ θα βρει διασκεδαστική την πρέφα, ίσως και πιο συναρπαστική. Ως παίγνιο ήρθε στην πατρίδα μας από τη Ρωσία και κέρδισε τα καφενεία. Σήμερα τα καφενεία ασχολούνται με τις Ρωσίδες και αγνοούν την πρέφα. Πηγαίνεις σε καφενείο στην Καλαμπάκα, με τον τρόπο που ο εξαρτημένος σπεύδει να προμηθευτεί τη μεθαδόνη του, και διαπιστώνεις ότι τα γερόντια παίζουν μπιρίμπα. Αμέσως η οδύνη και η αηδία σε καλούν να πέσετε μαζί από τους βράχους των Μετεώρων...

Αυτό είναι ένα σημείωμα αυτοκτονίας ή ένα μήνυμα σε μπουκάλι. Αν το διαβάζει κάποιος πρεφαδόρος, ας απαντήσει. Δεν ενδιαφέρομαι για υποκατάστατα τύπου πόκας, που τείνω να πιστέψω ότι εφευρέθηκε από τον Κίμωνα Κουλούρη και άλλους πασόκους, αναζητώ άνδρες για μοναδικές στιγμές με τρόπο που μόνο τα έμπειρα αγόρια γνωρίζουν. Φωτογραφία δεν είναι απαραίτητη. Γυναίκες μην ενοχλήσουν, δεν θα απαντήσω.


Περιγραφή των κανόνων μπορείτε να δείτε
εδώ