Την περασμένη εβδομάδα, δέσμια της γρίπης, παρέμεινα στο σπίτι, όταν ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι. Ήταν μία νέα κοπέλα από μία εταιρία ερευνών. Πολύ ευγενικά την έδιωξα, όσο ευγενικά μπορεί να γίνει αυτό!
Στο παρελθόν δεν είχα περάσει και τόσο καλά με μία συνάδελφο της.
Διαβάστε τον παρακάτω διάλογο και πείτε μου αν έχω άδικο:
Ερευνατζού: Καλημέρα σας. Είμαι από το ινστιτούτο τάδε... και κάνουμε μία έρευνα για το τάδε προϊόν... Μπορώ να σας απασχολήσω για λίγα λεπτά;
Λ.: Φυσικά περάστε.
Ερευνατζού: Πόσες φορές την εβδομάδα πάτε στο super market;
Λ.: Συνήθως, 1 φορά
Ερευνατζού: Προτιμάται το χαλβά εμπορίου ή τον σπιτικό;
Λ.: Συνήθως δεν προτιμώ τους «χαλβάδες», αλλά για την δική σας περίπτωση θα κάνω μία εξαίρεση και θ’ απαντήσω τον σπιτικό.
Με την ολοκλήρωση των ερωτήσεων για το προϊόν ξεκίνησε τις προσωπικές ερωτήσεις
Ερευνατζού: Πόσο χρονών είστε;
Λ.: 30
Ερευνατζού: Τι σπουδές έχετε κάνει;
Λ.: Ανώτερες
Ερευνατζού: Τι δουλειά κάνετε;
Λ.: Άνεργη
Ερευνατζού: Α, νοικοκυρά!
Λ.: Όχι, σας είπα άνεργη. Δεν είμαι νοικοκυρά. Μετά από 7 χρόνια εργασίας και έχοντας προσφάτως απολυθεί έχω το δικαίωμα να είμαι άνεργη και όχι νοικοκυρά!
Ερευνατζού: Εφόσον είστε στο σπίτι σας και δεν εργάζεστε, είστε νοικοκυρά, πάει και τελείωσε! Είστε παντρεμένη;
Λ.: Όχι, ο κύριος στο διπλανό δωμάτιο που ακούτε είναι απλά ο σύντροφός μου!
Ερευνατζού: Ναι, αλλά δεν υπάρχει πεδίο στο ερωτηματολόγιο με τον τίτλο σύντροφος, θα σημειώσω σύζυγος.
Έξω (τότε) ο καιρός λυσσομανούσε και εγώ μέσα. Απεγνωσμένα προσπαθούσα να πείσω την ερευνατζού για όλα αυτά που μου συμβαίνουν, και πάνω από όλα ότι δεν είμαι...ελέφαντας!
Τελικά, οι συνθήκες διαβίωσης, μέσα και έξω, γίνονται όλο και πιο δύσκολες.
