Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ο φέρελπις Δημήτρης Παπαϊωάννου έπλεξε το μύθο της Δημιουργίας γύρω από ένα τεράστιο ειδώλιο μίας μορφής που αντλεί έκφραση από την πλαστικότητα της κατασκευής της. Ο Γιάννης Φλωρινιώτης, ως πιο έμπειρος, ανοίγει το δικό του πρόγραμμα παραμερίζοντας τις παραβολές και τα υπονοούμενα προς χάρη της ουσίας: τέσσερα ζευγάρια από τεράστια στήθη, και αυτά προϊόντα πλαστικότητας στην κατασκευή τους, ανοίγουν το πρόγραμμα παλλόμενα στην πίστα του Paparazzi. Ο Παπαϊωάννου έδειχνε μία εγκυμονούσα γυναίκα, ο Φλωρινιώτης σε πάει ένα βήμα πιο πίσω, στη διαδικασία της σύλληψης. Ομολογώ δεν κατάφερα να ξεχωρίσω, αμέσως, την Αννούλα από το Γωγουλίνι, αλλά αν πηγαίνεις στο Φλωρινιώτη για να εστιάσεις στα πρόσωπα των ερμηνευτριών, τότε καλύτερα να πας στο Μέγαρο για να ακούσεις τη Μπάλτσα στην Ηλέκτρα. Θα σου βγει φθηνότερα και δεν θα τραβιέσαι μέχρι το Αιγάλεω.
Το Paparazzi είναι τοποθετημένο στο κατάλληλο σημείο, η επιλογή της τοποθεσίας έγινε με σαφή στρατηγικό προσανατολισμό. Είναι δίπλα στο Δρομοκαϊτειο και πολύ κοντά στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού. Αλλωστε, λίγο ως πολύ, οι θαμώνες του μαγαζιού πρέπει να μπαινοβγαίνουν στα συγκεκριμένα ιδρύματα. Το βλέπεις καθαρά και στο διπλανό τραπέζι. Ο χοντρός που σε κοιτάζει είναι, πιθανότατα, αρκετά τρελός ή αδίστακτος για να σε σκοτώσει και μετά να ανοίγει μπουκάλια με το αίμα σου στην πίστα. Λένε ότι η τέχνη εξημερώνει τα ήθη, αρκεί, βέβαια, να μπορέσει να τα βρει. Η σάλα του Paparazzi είναι ο κατάλληλος τόπος για να κάνεις αυτή τη συζήτηση. Λιτή, υπάρχουν μόλις τα απαραίτητα. Οι σερβιτόροι είναι διακριτικοί και τα κορίτσια με τα λουλούδια τίμια πρώην μέλη της Κομσομόλ. Το πρόγραμμα αρχίζει τα μεσάνυχτα, την ώρα που πηγαίνουν οι αδαείς και ξυπνούν οι ψαγμένοι. Οσοι πηγαίνουν μεσάνυχτα στο μαγαζί αντιστοιχούν σε αυτούς που πηγαίνουν στην αναστάσιμη λειτουργία από τις δέκα το βράδυ: πρέπει να είσαι πολύ πιστός ή εντελώς ανίδεος για να πας τόσο νωρίς. Και όμως αξίζει τον κόπο να σε βρουν τα μεσάνυχτα εκεί. Δεν θα δεις φαντάσματα, αλλά η Τζένη Βάνου είναι μία εξίσου ανταγωνιστική πρόταση.
Οταν εμφανίστηκε η κ. Βάνου είπα να τηλεφωνήσω στη μάνα μου. Η μάνα μου πέθανε πριν οκτώ χρόνια, αλλά, προς στιγμή, σκέφτηκα ότι αφού η Βάνου είναι ακόμα στην πίστα, τότε και η μητέρα μου θα είναι σπίτι και θα βλέπει τηλεόραση. Η κ. Βάνου τραγουδάει την ώρα που το κέντρο δεν έχει γεμίσει. Είναι τόσο αξιοπρεπής, όσο και ο Ανδρέας όταν έβγαινε από το Ωνάσειο. Λουλούδια δεν πέφτουν στα πόδια της. Το πιθανότερο είναι πως τα συγκεντρώνουν για να τα εμφανίσουν όλα μαζί σε ξύλινη βάση με μοβ κορδέλα και χρυσαφί γράμματα. Πράγματι, είναι λατρεμένη, προσφιλής και όλα τα ζεστά, όπως τσάι, χαμομήλι, φασκόμηλο. Αλλά δεν είναι για το Paparazzi. Φωνάξτε, παρακαλώ, την Αννούλα στην πίστα, μαζί με το Νικολάκη. Γι' αυτά τα παιδιά το Δίφωνο δεν θα γράψει λέξη, ωστόσο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνουν οκτασέλιδο στο National Geographic ως απόγονοι του Γιάννη Φλωρινιώτη. Είναι όμορφα, συμπαθητικά παιδιά, για να τα βγάλεις στο φανάρι, όχι στην πίστα. Ωστόσο κερδίζουν τη συμπάθεια του κοινού, η Αννούλα και μερικά καλάθια λουλούδια. Το Γωγουλίνι είναι τόσο trash ακόμα και για το δικό μου ουρανίσκο, τον εθισμένο στο junk food. Είναι, όμως, ο πρόλογος που λέει ο παπάς πριν το Χριστός Ανέστη. Ενας βραχνιασμένος κούκος, ποτισμένος ουίσκι, παλιός γνωστός του Sofogreg, αγγέλλει το μήνυμα. Είναι 02.30. Επιτέλους έρχεται!
Ο Γιάννης Φλωρινιώτης είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θα μπορούσε να εκτεθεί ζωντανός στη Μαντάμ Τισό και ουδείς θα καταλάβαινε τη διαφορά από τα υπόλοιπα κέρινα ομοιώματα. Ετσι και μείνει ακίνητος, νομίζεις ότι μπορείς να τον σηκώσεις, να τον βάλεις στη σχάρα του αυτοκινήτου και να τον πάρεις στο σπίτι. Ωστόσο κινείται. Και είναι υπέροχος. Τόσο cult όσο ο Καρατζαφέρης. Τόσο όμορφος, όσο η Σαπουντζάκη. Τόσο μελωδικός όσο ο ύμνος του πυροβολικού. Ο καλλιτέχνης δεν απευθύνεται, απλώς, στα αυτιά σου. Σαγηνεύει όλες τις αισθήσεις, υποχρεώνει το μυαλό να τρέξει πίσω από το αυτί και να επεξεργαστεί το «Μεγάλε, είσαι και ο πρώτος μεγάλε, μετά από σένα το χάος, μετά το χάος πάλι εσύ.» Ο,τι δεν έχει πει η ορθόδοξη θεολογία εδώ και 2.000 χρόνια, το λέει ο Φλωρινιώτης σε ένα κουπλέ. Τα καλάθια φεύγουν σαν πασατέμπο στο Ζάππειο. Δεν έχουμε, απλώς, ρίψη ανθών. Ο καλλιτέχνης έχει μετατραπεί σε Επιτάφιο και το κοινό σε μυροφόρες που κοινωνούν το ουίσκι και κάνουν σπονδές με σαμπάνια. Πέρα από το κλασσικό, πλέον, ρεπερτόριο, ερμηνεύει και δημιουργίες του Κώστα Ψυχογιού, μνημονεύοντας το σακάκι με το οποίο ο αείμνηστος δημιουργός ζήτησε να ταφεί. Ξεκουμπώνω και εγώ ένα κουμπί από το δικό μου, σημαδεύοντας το κούτελο του καλλιτέχνη με ένα γαρύφαλλο. Μένει μόλις 45 λεπτά και στην πίστα δεν ανεβαίνει ούτε παπούτσι μονάχο. Ποιος να σταθεί δίπλα του; Αν θέλεις να χορέψεις, θα πρέπει να περιμένεις. Και καλά θα κάνεις. Το πλάσμα που βγήκε στη συνέχεια αξίζει τα λεφτά του. Και τα δικά σου αν χρειαστεί...
Εδώ ο Sofogreg θα με καταλάβει: μετά τον Γιάννη ανεβαίνει στην πίστα ίσως το καλύτερο σκυλί της εγχώριας νύχτας. Τόσο καθαρόαιμο που θέλω να διασταυρωθώ μαζί του, να δω τι θα προκύψει. Αν χρειάζεται να πληρώσεις για να φύγεις με αυτήν την τραγουδίστρια, μετά από πέντε ποτά ήμουν έτοιμος να πάρω στεγαστικό και να της το ακουμπήσω στην πίστα. Πως γεννήθηκε αυτό το πλάσμα; Λες και η Intel άδειαζε τις σιλικόνες στη χωματερή και εκείνη αναδύθηκε ως η Αφροδίτη από τη θάλασσα. Δεν ξέρω πως τη λένε, ξέρω πως ξέχασα και εγώ το όνομα μου. Η έννοια του safe sex με αυτή τη γυναίκα αποκτά άλλο χαρακτήρα: χρειάζεσαι πρώτα αντιλυσσικό και μετά δύο υπογλώσσια. Ακολουθούν δύο αρσενικά ντόπερμαν που καταναλώνουν πολλά γαρύφαλλα και ηλεκτρίζουν με κέφι, αρκεί να καταλαβαίνεις τα λόγια. Ο Γιάννης ξαναβγαίνει στις 05.30, μαζί με τον ήλιο. Δεν ήμουν εκεί. Γύρισα σπίτι και έβαλα στο DVD την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
