Και μετά σου λένε ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Μωρέ πως δεν αλλάζει.
Για παράδειγμα, εγώ και ο ύπνος, είχαμε σχέσεις χλιαρές.
Κοιμόμουν λίγο, ξυπνούσα εύκολα και γενικώς ήταν κάτι που δεν μου έλειπε.
Με το πέρασμα των χρόνων όμως, η σχέση μου αυτή άλλαξε τελείως, ωρίμασε! Σήμερα το πρωί μου δόθηκε η ευκαιρία να το συνειδητοποιήσω.
Κάθε προσπάθεια να βγω από τα πηχτά σκοτάδια του ύπνου κατέληγε αδύνατη.
Ένα κομμάτι του εαυτού που προφανώς είχε ξυπνήσει, έμπηγε δυνατές φωνές ώστε να σηκωθώ.
Αντιστεκόμουν ψελλίζοντας άχρηστες δικαιολογίες…
Απεγνωσμένα προσπαθούσα να κρατηθώ από το κομματιασμένο όνειρο.
Ήμουν μαθήτρια και ο δάσκαλος με ρώτησε από ποια μέρη αποτελείται το ξημέρωμα.
«Από τρία», απάντησα. «Ξυπνητήρι, κρύο και… γραφείο».
«Γραφείο, ωχ πρέπει να σηκωθώ»!
Άργησα να το καταλάβω αλλά ο ύπνος είναι πολύ σπουδαίο πράγμα!
