Πρόσφατα έμαθα από τον πατέρα μου ότι ένα φιλικό του ζευγάρι χωρίζει. Εκείνος είναι 67 ετών και εκείνη 65. Πρόκειται για ένα ζευγάρι που σημαντικό ρόλο στη ζωή τους έπαιξε η καριέρα. Εκείνος είναι καθηγητής πανεπιστημίου - συγγραφέας και εκείνη ζωγράφος. Είχαν όλα αυτά τα χρόνια μία ασυμμάζευτη περιπλάνηση στο ατομικό τους χωρόχρονο. Φρόντιζαν και ίσως συνεχίσουν να φροντίζουν όλους τους άλλους αλλά ποτέ τη σχέση τους.
Προβληματίστηκα αρκετά με την εξέλιξη αυτής της σχέσης και σκέφτηκα ότι λίγο πριν πάρουν αυτή την απόφαση ίσως να αντάλλαξαν τα παρακάτω λόγια:
ΕΚΕΙΝΟΣ: Τελικά, μου είναι πολύ δύσκολο να πω ότι άδικα μείναμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια.
ΕΚΕΙΝΗ: Κι εγώ, ήθελα πολλές φορές να κλάψω, να φωνάξω, να τρέξω μακριά από εμάς…
ΕΚΕΙΝΟΣ: Δεν ήθελα με τίποτα να φανερώσω τον πανικό μου και το θυμό μου. Αγανάκτηση για μένα που παρέμεινα μ΄έναν άνθρωπο, που ενώ τον αγαπούσα και τον εκτιμούσα απεριόριστα, δεν τον ποθούσα καθόλου.
ΕΚΕΙΝΗ: Το σ΄αγαπώ, στην αρχή, το έλεγα μόνο σε στιγμές απόλυτης σιγουριάς. Σιγά σιγά όμως έσβησε κι αυτό…
ΕΚΕΙΝΟΣ: Είμαστε σίγουροι για όλα, εκτός από εμάς και τη σχέση μας..
ΕΚΕΙΝΗ: Να όμως που χαθήκαμε …
Να γυρεύουμε γιατί εσύ δεν έδειξες το θυμό σου κ εγώ δεν έκλαψα τελικά.
Και ρωτάω:
Aκόμα και τώρα τόσος πολιτισμός;
Γιατί έμειναν μαζί ενώ δεν ποθούσαν ο ένας τον άλλον;
Βόλεμα, μα είναι αρκετό αυτό για να μείνουν δύο άνθρωποι μαζί;
Θα ήθελα να τους χαρίσω ένα αγαπημένο μου ποίημα:
"Sie liebten sich beide" von Heinrich Heine
Αγάπαγαν ο ένας τον άλλον
μα δίχως γι΄αυτό να μιλήσουν
με μίσος άλλαζαν βλέμματα
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν
Χώρισαν κι έπειτα έφυγαν
μες στο όνειρο βρέθηκαν
πέθαναν πια και δεν έμαθαν
μισήθηκαν ή αγαπήθηκαν;
