Ο Γιώργος Παπανδρέου θυμίζει όλο και περισσότερο τον καιρό. Χρειάζεται ένα χιόνι για να τηρήσει τα προσχήματα της εποχής, αλλά η αληθινή διάθεση είναι διαφορετική, εαρινή με ψηφίδες καλοκαιρινής ανεμελιάς.
Αντιστοίχως οι Πασόκοι παραπέμπουν σε καλλιεργητή φράουλας. Οπως εκείνος σταυροκοπιέται, ανακουφισμένος, από το χιονιά, αυτοί σχολιάζουν, ικανοποιημένοι, τις τελευταίες κινήσεις του Γιώργου. Απαντες, όμως, πανηγυρίζουν, για το αυτονόητο: το Φεβρουάριο κάνει κρύο και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης πρέπει, πότε-πότε, να κάνει αισθητή την παρουσία του.
Ο Γιώργος έχει ένα βασικό πρόβλημα-παλιό, όχι καινούργιο. Πήρε το μαγαζί του μπαμπά και είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση. Αν ο μπαμπάς σου είναι μηχανικός, μπορείς να μετατρέψεις το τεχνικό γραφείο σε δικηγορικό. Αν είναι, όμως, ιδιοκτήτης κόμματος, τα πράγματα περιπλέκονται.
Δεν ξέρω αν ο Γιώργος θέλει να γίνει πρωθυπουργός. Μπορεί και να το θέλει, αλλά, δεν έχει διευκρινίσει, ακόμα, σε ποια χώρα και με ποιους πολίτες. Αν γινόταν μία δημοσκόπηση για τον «καταλληλότερο πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς», μπορεί και να κατέγραφε παγκόσμιο ρεκόρ. Αλλά η σοσιαλιστική διεθνής έχει τόση σχέση με την πολιτική, όσο και το Χαμόγελο του Παιδιού-πάντα θα προϊσταται ένας συμπαθής κύριος που λέει ωραία πράγματα. Ισως, όμως, δεν υπάρχει και άλλη επιλογή. Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα το ΠΑΣΟΚ είναι πιο εύκολο, για το Γιώργο, να προκαλέσει την παγκόσμια επανάσταση, παρά να κερδίσει εκλογές στην Ελλάδα.
