Στον «Ανθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς» ο Σον Κόνερι σκαρφαλώνει μέχρι τα Ιμαλάια για να κερδίσει ένα βασίλειο. Τα κατάφερε, αλλά ο Κίπλινγκ δεν του χαρίστηκε: στο τέλος έχασε το στέμμα, μαζί με το κεφάλι του. Το στέμμα δικαίως του αφαιρέθηκε και το κεφάλι, μετά του περιεχομένου του, απεδείχθη ελαφρύ και άχρηστο. Αν ο Κίπλινγκ έγραφε σήμερα, δεν θα χρειαζόταν να σηκωθεί από την καρέκλα του, δεν θα έπαιρνε καν τα μάτια από τον υπολογιστή για να αναζητήσει την έμπνευση στο βάθος του ορίζοντα. Μπροστά του είναι. Σε πολλές εκδοχές, αμφίφυλη, απλωμένη σαν τραπουλόχαρτα που περιμένουν να μπουν στη σειρά. Είναι η ιστορία ενός blogger. Πονηρός ή αφελής; Δεν έχει σημασία διότι, δυστυχώς, με τους ανθρώπους, δεν ισχύει ότι και για τους σκύλους: ποτέ δεν ξέρεις αν κάποιος σου χαμογελάει ή, απλώς, σου δείχνει τα δόντια του.
Εχω δύο αγαπημένους φίλους που έκαναν-και κάνουν-blogging. Μέχρι που βρέθηκαν στα σχοινιά του ρινγκ. Μέχρι που κατάλαβαν πως τα σκυλιά που τάιζαν έγιναν τσακάλια. Εχω ακούσει και άλλες τρεις-τέσσερις ιστορίες. Ολοι οι πρωταγωνιστές διέπραξαν ένα απλό λάθος λογικής. Θεώρησαν ότι η ιδιότητα του blogger είναι μαχαίρι που τέμνει κάθετα τις ζωές των ανθρώπων και αφήνει κοινά σημάδια σε όλους. Πίστεψαν δηλαδή πως επειδή επιδίδονται όλοι στο blogging, θα υιοθετούσαν κοινές αρχές και κώδικες. Ομως το blogging είναι ένα σπορ χωρίς έσοδα, με μοναδικό χορηγό την αυταρέσκεια. Κάποιοι απολαμβάνουν τη δημιουργία προσωπικής αυλής, άλλοι μαστουρώνουν με υποκατάστατα θαυμασμού, μη διηγηθώ παραπάνω μία ιστορία που όλοι ξέρετε. Θα μπορούσα να σας πω και για μία ιστορία που άκουσα πριν από λίγες ώρες, αλλά εμείς στο «Γυφτάκι» έχουμε πολλές αμαρτίες επάνω μας και καμία πέτρα εδώ τριγύρω. Αλλωστε για άλλο ήθελα να γράψω. Βλέπω, που λέτε, την Ανοιξη να εμφανίζεται με πασχαλιές και παγωτά, αλλά δεν σέρνει μαζί της εκείνη τη νεανική προσδοκία για το καλοκαίρι. Διαπίστωσα πως πια δεν θέλω να φεύγουν οι μέρες. Να μείνει ο χρόνος ακίνητος, αν είναι δυνατόν να κάνει και δυο βήματα πίσω. Μπροστά έχει γκρεμό...
