Το λάδι ξεκίνησε την προδιαγεγραμμένη πορεία του από το στόμιο του πλαστικού μπουκαλιού μέχρι τη μεγάλη αγκαλιά του τηγανιού. Υπάκουσε στη βαρύτητα και υπό το προσεκτικό βλέμμα του Στέλιου άρχισε να απλώνεται στην επιφάνεια του μαγειρικού σκεύους. Την ίδια στιγμή, το αίμα του Στέλιου είχε άλλη γνώμη και, οπωσδήποτε, όχι μία τόσο ανώδυνη διαδρομή. Ταλαιπωρημένα αιμοπετάλια διαπίστωσαν πως η αορτή του αφεντικού δεν άφηνε πλέον ούτε χαραμάδα διέλευσης, πόσο μάλλον και αισιοδοξίας. Ο Στέλιος έπαθε έμφραγμα την ώρα που ετοιμαζόταν να τηγανίσει ένα αυγό. Και ήταν απελπιστικά μόνος. Πιθανότατα η Μινέρβα, από την ετικέτα του ελαιολάδου, να έριχνε πλάγιες ματιές, αλλά, ελάτε στη θέση της, δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα.
Ο Στέλιος είναι πενήντα ετών. Μια χαρά άνδρας, τρόπος του λέγειν. Για κάθε χρόνο στην ταυτότητα, έβαζε δύο κιλά στη ζυγαριά. Πριν από δέκα χρόνια, στα σαράντα του, ήταν είκοσι κιλά πιο ελαφρύς. Αλλά δείτε τον τώρα, τη στιγμή που παθαίνει το έμφραγμα-μην ανησυχείτε, ούτως ή άλλως δεν θα καταλάβει τίποτα. Είναι εκατό κιλά, φαλακρός, με εμφυτεύματα στη θέση των δοντιών, φακούς επαφής στη θέση των ματιών και ένα Viagra στη θέση της τεστοστερόνης. Οπως μπορείτε να παρατηρήσετε, το μέγεθος της κοιλιάς του λειτουργεί, κατά την πτώση, ως σωσίβιο. Προσκρούει στο μαρμάρινο πάγκο της παλιάς κουζίνας, αποτρέποντας τη συνάντηση της κεφαλής με το τηγάνι. Αν δεν συνέβαινε αυτό, ο Στέλιος θα μαγείρευε μυαλά που δεν θα ήταν σε θέση να απολαύσει.
Αλλά μισό λεπτό! Μία παύση! Στέλιο μείνε όπως είσαι, σε παρακαλώ. Πρέπει να δούμε όλη την εικόνα.
Ο άνθρωπος μας, που λέτε, ζει στα σύνορα Νέας Ιωνίας και Νέας Φιλοθέης. Εν προκειμένω στη Νέα Ιωνία. Ο δήμος έχει τόση σημασία, όση έχει και ο ακριβής γεωγραφικός προσδιορισμός μίας κατοικίας που βρίσκεται στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού. Εχει μεγάλη σημασία αν είσαι στη βόρεια ή στη νότια πλευρά του Ρίο Γκράντε. Ο Στέλιος, βέβαια, λέει ότι μένει κάπου στη Φιλοθέη και καλά κάνει. Ελάχιστοι από τον κύκλο του κλήθηκαν να κάνουν αυτοψία. Εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός σε εταιρία που εδρεύει επί της Λεωφόρου Κηφισίας. Στην πλάτη του μεταφέρει ένα διαζύγιο, μία κόρη στην εφηβεία και τρεις αποτυχημένες σχέσεις, οι οποίες δεν του επέτρεψαν να μάθει τα στοιχειώδη της μαγειρικής. Χώρισε από τη σύζυγό του πριν δέκα χρόνια για λόγους που ακόμα και εγώ δεν κατάφερα να προσδιορίσω. Διατήρησαν μία αξιοπρεπή σχέση. Εκείνη ξαναπαντρεύτηκε, ο Στέλιος ουδέποτε το επεδίωξε. Μέσα σε επτά χρόνια έκανε τρεις σχέσεις, αλλά, ουσιαστικά, ήταν σα να ήταν με την ίδια γυναίκα που, απλώς, άλλαζε δέρμα, φωνή και ρούχα. Προστατευτικές σαν τη μαμά του, επιεικείς σαν τον μπαμπά του και στο κρεβάτι σαν την πρώην γυναίκα του. Και οι τρεις τον εγκατέλειψαν όταν κατάλαβαν πως το μοναδικό όνειρο του Στέλιου ήταν να περάσει τη ζωή του σαν γάτα: με την πλάτη στον τοίχο και στις μύτες των ποδιών, αν είναι δυνατόν και στη σκιά. Η εγκατάλειψη δεν τον πλήγωσε. Τον διευκόλυνε. Στα 47 του ήταν αρκετά σοφός για να ξέρει πως ο εκφωνητής του Supersport είναι η ιδανική συντροφιά που δεν εγείρει καμία απαίτηση. Για το σεξ δεν χρειαζόταν να το σκεφτεί, αρκούσε η δικτύωση με ένα καλό γραφείο. Και, επιτέλους, απολάμβανε τις Κυριακές με ησυχία και ποδόλουτρο σε μία θάλασσα από ένθετα εφημερίδων. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν το φαγητό. Δεν έμαθε ποτέ του να μαγειρεύει. Του φαινόταν και μίζερο. Μόνος σε μία παλιά μαρμάρινη κουζίνα της Νέας Ιωνίας. Ετρωγε delivery και αυγά. Μερικές μέρες κατάπινε μόνο μπισκότα, σαν σκύλος που εξανθρωπίστηκε αλλά δεν καταφέρνει να αποβάλλει τις παλιές του συνήθειες. Τώρα πάντως, αυτή τη στιγμή, που παθαίνει το έμφραγμα, δεν μπορεί ούτε να μιλήσει, ούτε να γαβγίσει. Δεν ξέρω αν πρέπει να τον σκοτώσω ή να του δώσω χάρη. Αφήνω την τύχη του στα χέρια σας.
