Εντάξει, εντάξει. Είναι απεργία, πλήρως αποδεκτή από το νόμο, με καταβολή των δεδουλευμένων της ημέρας. Δεν ξέρω πόσοι θα κατέβουν στα συλλαλητήρια των συνδικαλιστών. Αυτό που γνωρίζω, μετά βεβαιότητος και προσωπικής εμπειρίας, είναι πως η εργατική τάξη πριν πάει στον παράδεισο, πρέπει να περάσει από την τράπεζα για να πληρώσει τις δόσεις της κάρτας. Και κάπου εκεί, σε μία στροφή αυτής της διαδρομής, τη χάνουν τα συνδικάτα, η ταξική συνείδηση θα παραπέσει στις παρυφές μίας βιτρίνας. Αυτό το ξέρουν όλοι. Εγώ, εσείς, η εργατική τάξη, δεν το ξέρουν, όμως, τα συνδικάτα. Κατέρχονται στη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς με όρους και συνθήματα που μπορεί να συγκινούσαν έναν καπνεργάτη στην ανατολή του προηγούμενου αιώνα, αλλά δεν έχουν τίποτα να πουν στο μέσο σημερινό εργαζόμενο. Οχι πως οι εξελίξεις έχουν ακυρώσει τα συνθήματα-κάθε άλλο, το γενικό τους περίγραμμα ισχύει ως έχει. Και τα βασικά του μαρξισμού ισχύουν ως εργαλείο ανάλυσης, αλλά πλέον κανείς δεν τα τυπώνει σε μορφή ευαγγελίου ή ταξιδιωτικού οδηγού προς το σοσιαλισμό. Τα συνδικάτα αντιμετωπίζουν πρόβλημα: τα ίδια έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και ο εργαζόμενος τη συνείδησή του. Ναι, φυσικά και καταλαβαίνει πως δουλεύει σαν το μαλάκα για 700, 800, 1000 ευρώ. Μόνο που πλέον δεν αισθάνεται καμία ανάγκη συστράτευσης με τους άλλους της γης τους κολασμένους. Το πολύ να αισθανθεί ταξικά αλληλέγγυος με την κυρία δίπλα του που, και αυτή, περιμένει να παίξει στο Deal.
