Μόλις μάζεψα τα πράγματα, πάω ταξίδι σε χώρα που επισκέπτομαι για πρώτη φορά. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα άσχημα νέα είναι πως το γεγονός με αφήνει λίγο ως πολύ αδιάφορο. Και αυτό με τρομάζει. Είναι γήρας ή ένα είδος υποσυνείδητης έπαρσης; Μπορεί τίποτα από τα δύο, ίσως πρόκειται απλώς για βαρεμάρα. Κάποτε έφευγα με ένα σάκο στην πλάτη. Τώρα έβαλα έξι πουκάμισα για τρεις μέρες. Παλαιότερα πέταγα, έχοντας άγνοια κινδύνου, με Aeroflot από το Βλαδιβοστόκ στη Μόσχα. Τώρα έψαξα το ποιον της εταιρίας που θα με μεταφέρει. Αρα είναι μάλλον το βάρος του γήρατος.
Πριν από τρία χρόνια έκανα το γύρο του κόσμου σε λιγότερο από ένα μήνα-η Λούκι όταν το θυμάται με προτρέπει να γράψω γι΄ αυτό. Από τότε η έννοια του ταξιδιού άλλαξε. Ισως επειδή δεν ταξιδεύω πια για περιπέτεια. Με τις πιστωτικές στην τσέπη, το roaming να σε ακολουθεί παντού και τα δωμάτια των ξενοδοχείων φτιαγμένα από το ίδιο χέρι, πας κάπου και νομίζεις ότι έχεις ξανάρθει. Στο τέλος οι εικόνες μπερδεύονται, όχι γλυκά. Δεν θυμάσαι που είδες εκείνο το κτίριο, δεν είσαι σίγουρος σε ποιο ακριβώς μετρό είδες μία διαφήμιση. Περισσότερο με διεγείρει πια το ταξίδι, παρά ο προορισμός-μάλλον εκεί κάνω λάθος επιλογές.
Θα ήμουν δέκα χρονών, στο πίσω κάθισμα του Οπελ Καντέτ που οδηγούσε ο μπαμπάς μου. Ακουσα ένα τραγούδι που έλεγε για «Μπουένος Αϊρες, Νέα Υόρκη, Βομβάη, Τόκιο και Μπαρμπαριά». Είπα στον μακαρίτη ότι εγώ κάποτε θα πάω σε όλα αυτά. Εκείνος γέλασε, δεν με πίστεψε. Εγώ πήγα. Οχι σε όλα, άφησα, εσκεμμένα, ως εκκρεμότητα το Μπουένος Αϊρες, το μεγάλο ταξιδιωτικό μου όνειρο. Γιατί δεν πάω; Είναι ένα χιλιάρικο και δεκαπέντε ώρες. Μα επειδή φοβάμαι πως θα πεθάνω αν πάω. Ακούγεται ηλίθιο και λογικά δεν θα πάω ποτέ εκεί, κάποτε θα πεθάνω. Αλλά δεν νομίζω πως είναι ο φόβος. Είναι η ανάγκη να συντηρήσω ένα ταξιδιωτικό όνειρο. Γράψτε τα δικά σας λοιπόν!
Κουίζ: αναγνωρίστε το τοπίο και βρείτε που είμαι! Στο διαγωνισμό δεν δύναται να συμμετέχει η Λούκι!
