Δύο λόγια για τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Εγώ κατέβηκα από περιέργεια. Εκεί πέτυχα τη Λούκι που κατέβηκε συνειδητά ως ακτιβίστρια του περιβάλλοντος.
Ρωτήσαμε τον επικεφαλής των ΜΑΤ, μία θηριώδη ομιλούσα ντουλάπα, να μας πει την εκτίμηση του για τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί. «Τρεις χιλιάδες είναι, όχι παραπάνω.» Κάπου τόσο είχε ζυγίσει και το δικό μου μάτι, αλλά, ασφαλώς, η εκτίμηση του ειδικού στις συγκεντρώσεις έχει άλλη βαρύτητα.
Είναι πολλοί ή λίγοι τρεις χιλιάδες άνθρωποι; Εξαρτάται με ποιον τρόπο τους μετράς. Για μία συγκέντρωση που διοργανώθηκε αυθορμήτως, χωρίς καθοδήγηση και εξέδρα, ο αριθμός είναι ικανοποιητικός. Δείχνει, τουλάχιστον, μία τάση: η κοινωνία των πολιτών που οργανώνεται πέρα από τους υφιστάμενους μηχανισμούς, αρχίζει και βγάζει το κεφάλι της από την ανυπαρξία. Από την άλλη ο αριθμός είναι δραματικά μικρός αν συνυπολογιστεί ο αριθμός των SMS, το πλήθος ραδιοφωνικών μηνυμάτων και η υποστήριξη από μερίδα του Τύπου-θυμίζω πως την Κυριακή η συγκέντρωση ήταν πρωτοσέλιδο στην Ελευθεροτυπία και στην Καθημερινή. Είναι επίσης μικρός αν σταθμιστεί το μέγεθος της οργής που υποτίθεται πως διακατέχει την κοινή γνώμη. Δυστυχώς θα ήταν ακόμα μικρότερος αν η πρόσκληση έθετε την Πάρνηθα ως σημείο συγκέντρωσης. Ακόμα πιο μικρός αν η πρωτοβουλία προέβλεπε και καθαρισμό του δάσους. Και αν ζητούσαν εθελοντές πυροσβέστες, η συγκέντρωση των τριών χιλιάδων δεν θα προσέφερε ούτε τρία άτομα. Στην Ελλάδα έχουμε 0.7 εθελοντές πυροσβέστες για κάθε χίλιους κατοίκους, όταν η αντίστοιχη αναλογία στην Ευρώπη είναι άνω των δέκα πυροσβεστών σε χίλιους πολίτες. Συνεπώς; Δεν ξέρω. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι σύντομα θα αρχίσουμε να παίρνουμε SMS για κάθοδο στο Σύνταγμα δια ασήμαντη αιτία. Τότε η διάθεση θα εκφυλιστεί από υπερβολική δόση χαβαλέ.
