Κάτι ξέρει το υπουργείο Παιδείας και ραντίζει με αγιασμό τα παιδιά την 11η Σεπτεμβρίου. Τα χαμόγελα και οι ευχές δεν μπορούν να σπρώξουν το συμβολισμό της ημέρας κάτω από το χαλάκι. Ωστόσο αν στέλνεις το παιδί σε δημόσιο σχολείο ο αγιασμός είναι η μοναδική καταφυγή ελπίδας. Διότι, ούτως ή άλλως, με αυτά που βλέπεις και μετά από αυτά που έζησες την προηγούμενη χρονιά, θα αρχίσεις και εσύ να κάνεις το σταυρό σου στο προαύλιο. Αν η επίλυση των καθημερινών προβλημάτων είναι το Αγιο Δισκοπότηρο της πολιτικής, οι συνθήκες στην εκπαίδευση και στο μεγάλωμα του παιδιού είναι ο Τίμιος Σταυρός, μαζί με τον Εσταυρωμένο.
Τις μέρες αυτές μπορεί να ακούσεις ότι η Ελλάδα θα γίνει κάτι σαν διασταύρωση της Ελβετίας με την Καλιφόρνια. Αδιάφορο. Αν, όμως, ακούσεις κάποιον να σου υπόσχεται πως θα καταργήσει την εφιαλτική χειμερινή ρουτίνα με το παιδί, τότε δεν έχεις κανένα πρόβλημα να τον δοξάσεις, να τον ενθρονίσεις πάνω στην ασπίδα σου, όπως τον Κλαύδιο. Βγείτε στο δρόμο ένα απόγευμα. Βρείτε έναν γονιό που, μέσα στο μποτιλιάρισμα, εκτελεί το δρομολόγιο σχολείο-αγγλικά-πολεμικές τέχνες. Ρωτήστε τον αν τον ενδιαφέρει το δίλημμα αυτοδυναμία ή ακυβερνησία ή πως βλέπει την προοπτική συνεργασίας Γιώργου-Αλαβάνου. Μην κουράζεστε, εκείνη τη στιγμή δεν τον απασχολεί τίποτα άλλο εκτός από την επιβίωση του. Εχει, βέβαια, ένα βάρος λιγότερο. Αν δεν καταφέρει να βγάλει τη χρονιά, ξέρει πλέον ότι το παιδί στο πίσω κάθισμα δεν θα πληρώσει φόρο κληρονομιάς.
