Μου τηλεφώνησε ο George Le Nonce. Με ρώτησε για ποιο λόγο δεν ταϊζω το «Γυφτάκι», το έχω εγκαταλείψει αναιμικό και με φθινοπωρινό ένδυμα στη βαρυχειμωνιά. Ασφαλώς δεν μου τηλεφώνησε γι' αυτό, μη μετατρέπουμε το πούπουλο σε φτερό. Ωστόσο ήταν η αφορμή να σκεφτώ το «Γυφτάκι» μετά από καιρό. Λάθος. Το σκέφτομαι κάθε μέρα, αλλά το σπρώχνω κάτω από το χαλάκι μαζί με άλλες εκκρεμότητες που αντιμετωπίζω σαν σκουπιδάκια. Κατάλαβα, όμως, για ποιο λόγο δεν το φροντίζω. Υπάρχουν δύο λόγοι για να συντηρείς blog. Ο ένας έχει να κάνει με την προσωπική προσέγγιση και το σχολιασμό της επικαιρότητας. Εμένα δεν με ενδιαφέρει αυτό, άλλοι το κάνουν καλύτερα. Ο άλλος λόγος αγγίζει τα όρια της δημόσιας ψυχανάλυσης, την εμφάνιση των εσώψυχων, τη μετατροπή της οθόνης σε καθρέφτη. Αυτό θα μπορούσα να το δοκιμάσω, αλλά με φοβίζει, με γεμίζει τρόμο. Το «Γυφτάκι» μένει εδώ, αλλά κλεισμένο στο υπόγειο. Βιώνει ένα σύγχρονο Κωσταλέξι. Αυτό του αξίζει, δεν έχω περιθώρια για κάτι παραπάνω.
