Υπάρχει μία ψυχολογική κατάσταση κατά την οποία δεν θέλεις να έχεις μορφή, σάρκα και πνεύμα. Δεν θέλεις, όμως, να πεθάνεις. Αναζητείς αγωνιωδώς μία παρένθεση για να κλειστείς μέσα της. Ιδανική θα ήταν και μία επιλογή stand by, όπως οι τηλεόρασεις που δεν είναι εν πλήρη λειτουργία και δεν έχουν αποκοπεί από την ηλεκτροδότηση-είναι έτοιμες να δείξουν πρόγραμμα με το πάτημα ενός κουμπιού.
Αδυνατώ να προσδιορίσω την παθολογία της κατάστασης με όρους εκλαϊκευμένης ψυχολογίας ή και ψυχιατρικής. Υποθέτω ότι η «απελπισία» θα ήταν μία γενναιόδωρη, ως προς την κάλυψη που προσφέρει, έκφραση. Είναι οι στιγμές που ζηλεύεις τα στρείδια, τις χελώνες, ως και τα σαλιγγάρια, επειδή διαθέτουν, εκ φύσεως, ένα αυτοκινούμενο σκοτεινό δωμάτιο. Αλλά το πλεονέκτημά τους δεν βρίσκεται στο διαθέσιμο καβούκι, είναι στην απουσία της σκέψης. Κάπως έτσι, αν κλειστείς σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, θα αρχίσεις ξαφνικά να βλέπεις τις σκέψεις σου που ζευγαρώνουν με τις σκιές. Αν βγεις στο φως και στον κόσμο, οι λέξεις αρνούνται να ακολουθήσουν και αν αποφασίσουν να συνταχτούν σε σειρά, τότε εισπράττουν, ως αντίτιμο, έναν επίμονο πονοκέφαλο.
Αναπόφευκτα, η πτώση σε κωματώδη κατάσταση φαίνεται ως μία συμφέρουσα συναλλαγή. Είσαι παρών, αλλά και η απουσία σου είναι αναμφισβήτητη. Ισως μπορείς να ακούς τι σου λένε, αλλά κανένας δεν περιμένει να απαντήσεις. Χρειάζονται μόνο μερικές σταγόνες ορού για να σε θρέψουν, να σε ποτίσουν. Ενα ημιτελές φυτό που φύεται σε λίπασμα από κακές σκέψεις. Το κώμα είναι μία επικερδής συμφωνία σε εξαιρετική τιμή.
Οταν ξυπνήσεις θα κληθείς να ανακαλύψεις έναν καινούργιο κόσμο που θα είναι παλιός για όλους τους άλλους. Η απελπισία θα έχει αποστρέψει το βλέμμα με αηδία χλευάζοντας τη δειλία σου. Και εσύ θα σηκωθείς από το κρεβάτι, θα τεντώσεις τα αδρανή μέλη σου και θα ανοίξεις το παράθυρο. Ακόμα και αν είναι νύχτα, για σένα έξω θα ανατέλλει μία καινούργια μέρα.
