Από την εφηβεία μου ως και σήμερα, συμμετέχω, τουλάχιστον τρεις με τέσσερις φορές ετησίως, σε συνεδρίες μετάκλησης πνευμάτων από το υπερπέραν. Αδυνατώ να κατανοήσω τη φαινόμενο και τη φύση του, μπορώ, όμως, να το περιγράψω με σαφήνεια. Πρόκειται για μία εμπειρία που ουδέποτε θα κατέθετα επωνύμως, εκτός και αν, κάποτε, χρειαστώ ένα πρόσχημα για να αποσπάσω συνταγή που χορηγεί ψυχοφάρμακα. Ο τόπος και η ώρα δεν έχουν σημασία. Μόνο οι άνθρωποι και ιδιαίτερα ένα συγκεκριμένο πρόσωπο το οποίο λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας. Ο άνθρωπος αυτός, ένας σοβαρός τεχνοκράτης, συγκεντρώνει ορισμένες εκπληκτικές ιδιότητες. Μπορεί να διαβάσει τη σκέψη, να ανακαλύψει κρυμμένα αντικείμενα, να δει, δια της ενόρασης, χώρους και πρόσωπα που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Εχει σαφέστατη επίγνωση των δυνατοτήτων του, πλην όμως ουδέποτε τις συνέδεσε με την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Επίσης ισχυρίζεται ότι δεν χρησιμοποίησε τις δυνάμεις του για να επιτύχει επαγγελματικά. Τον πιστεύω.
Στις καρέκλες γύρω από το τραπέζι καθόμαστε τρεις ή τέσσερις άνθρωποι. Οι υπόλοιποι θεατές μπορούν να βρίσκονται ένα βήμα πίσω μας. Στο τραπέζι υπάρχει ένα μεγάλο χαρτόνι με τα γράμματα της ελληνικής αλφάβητου και τις λέξεις «Ναι» και «Όχι» που χρησιμοποιούνται για τη διευκόλυνση της συζήτησης που θα ακολουθήσει. Στο κέντρο του χαρτονιού τοποθετείται, ανάποδα, ένα πιατάκι του καφέ. Το μέντιουμ και οι παρακαθήμενοι του αγγίζουμε, ελαφρά, σχεδόν ανεπαίσθητα, το πιατάκι. Σιωπή. Το μέντιουμ ζητεί να επικοινωνήσει με ένα πνεύμα το οποίο ανοίγει το δίαυλο επικοινωνίας με το υπερπέραν. Πρόκειται πάντα για το ίδιο πνεύμα, ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Η επίτευξη της επικοινωνίας διαπιστώνεται από την κίνηση του πιάτου γύρω από το «Ναι». Η συνεδρία αρχίζει.
Ζητάμε από το πνεύμα-ενδιάμεσο να καλέσει στο τραπέζι πνεύματα που αντιστοιχούν σε φυσικά πρόσωπα, σε συγγενείς και φίλους. Η συζήτηση εξελίσσεται ομαλά. Το πνεύμα συμμετέχει στο διάλογο σχηματίζοντας λέξεις στο χαρτόνι, μετακινώντας, άγνωστο με ποιον τρόπο, το πιατάκι. Εκφράζει τα συναισθήματα του προσδίδοντας την αντίστοιχη δύναμη στην κίνηση του πιάτου. Θέλει να εκφράσει χαρά; Το πιατάκι κάνει κύκλους με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τα δάχτυλα μας δεν μπορούν να το ακολουθήσουν, η κίνηση του γίνεται αυτόνομη.
Τα πνεύματα αδυνατούν να προβλέψουν το μέλλον, δηλώνουν πως δεν υπάρχει μοίρα και πεπρωμένο. Ωστόσο είμαι πλέον βέβαιος πως μπορούν να προβλέψουν, και να προειδοποιήσουν σχετικά, για ατυχή γεγονότα που ίσως συμβούν τις επόμενες ημέρες. Ουσιαστικά πρόκειται για μία στείρα συζήτηση που αποκτά ενδιαφέρον μόνο όταν περάσει στη σφαίρα του μεταφυσικού. Ναι, υπάρχει Θεός, όταν πεθαίνεις συναντάς αγαπημένους σου και παρακολουθείς με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στον κόσμο της ύλης και της σάρκας. Αυτή, όμως, είναι μία συζήτηση που δεν αρέσει τα πνεύματα, ακόμα και αν πρόκειται για τους ίδιους τους γονείς σου. Αν επιμείνεις, θα σου απαντήσουν πως κάποιος δεν τους επιτρέπει να μιλήσουν άλλο και, τελικά, αποχωρούν.
Είναι λογικό να ρωτήσετε αν έχω προσπαθήσει να αποσπάσω αποδείξεις για την αντιστοιχία της δύναμης που κινεί το πιάτο και συντάσσει προτάσεις με κάποιο φυσικό πρόσωπο. Ασφαλώς, είναι η πάγια τακτική μου κατά τη συνεδρία. Συνήθως οι πληροφορίες διασταυρώνονται. Αλλά εδώ διατηρώ μία ένσταση: όταν ρωτάς, τη νεκρή μητέρα σου για παράδειγμα, ποιο ήταν το αγαπημένο της φαγητό, παίρνεις ως απάντηση μία πληροφορία που ήδη γνωρίζεις. Εχω υποβάλλει, πάντως, και ερωτήσεις για τις οποίες δεν είχα απάντηση και η αλήθεια αναζητήθηκε στη συνέχεια. Το αποτέλεσμα δημιουργεί αμφιβολίες, αλλά και ενθουσιασμό. Το 50%, περίπου, των ερωτήσεων με άγνωστη, σε εμένα, απάντηση, επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια από την αλήθεια. Για παράδειγμα, ρώτησα ένα νεκρό φίλο το όνομα των αγαπημένων του εξαδέρφων. Τα δύο από τα τρία ονόματα που κατέθεσε ήταν σωστά, όπως διαπίστωσα στη συνέχεια.
Είναι μία διαδικασία στην οποία συμμετέχω για περισσότερο από είκοσι χρόνια. Δεν έχει πλέον τίποτα το γοητευτικό. Συνήθως ακολουθεί κάποιο γεύμα, με το συγκεκριμένο κύκλο προσώπων, και αποτελεί το τέλος μίας όμορφης βραδιάς, με τη συμμετοχή προσφιλών νεκρών. Ενίοτε εκφυλίζεται. Τι πιο cult από το να συζητάς για ποδόσφαιρο με το νεκρό πατέρα σου; Αλλά ακόμα δεν έχω παραδεχθεί ότι πρόκειται για επικοινωνία με πνεύματα. Δεν συνάδει με τη λογική μου, με τη φυσική άποψη που διατηρώ για τον κόσμο. Βλέπετε, δεν βρίσκω το λόγο να υπάρχουν πνεύματα.
