Η γηραιά γειτόνισσα του δευτέρου ορόφου πήρε μαζί της, στο ασανσέρ, μία αναπάντητη απορία. Πίσω της άφησε ένα βλέμμα κατανόησης που προσπαθούσε να δικαιολογήσει την έκπληξη. Ποιο ποτάμι κυλάει φουσκωμένο, ωσάν η οργή του λαού; Η παρακείμενη ρεματιά, του βορείου προαστίου μας, συμπεριφέρθηκε υποδειγματικώς στις πρόσφατες βροχοπτώσεις. Και, εν τέλει, είμαστε στο Χαλάνδρι, στο χώρο στάθμευσης μίας πολυκατοικίας και όχι στη Φουέντε Οβεχούνα, στην οποία τα εργατικά χέρια εξέλειψαν επειδή κλήθηκαν να κρατήσουν τον κεραυνό της επανάστασης. Ας είναι. Κρατώ το τηλεχειριστήριο της συρόμενης πόρτας και από το παράθυρο του αυτοκινήτου η Μαρία Δημητριάδη σπρώχνει το ποτάμι στο πρόσωπο της έκπληκτης γειτόνισσας.
Λατρεύω να ακούω πολιτικά τραγούδια στο αυτοκίνητο. Και ακόμα περισσότερο με διεγείρει η ιδέα να προκαλώ με το άκουσμα τους. Με τα δύο προηγούμενα αυτοκίνητα που είχα στην κατοχή μου η πρόκληση ήταν υπέροχη. Φανταστείτε ένα υπέροχο σπορ, κόκκινο κουπέ, στο χρώμα της επανάστασης, να ασφυκτιά στο μποτιλιάρισμα της Κηφισίας και να διακηρύττει ότι ο Μπελογιάννης ζει. Υποθέτω ότι η περίπτωση μου, και γι΄αυτό το λόγο, χρήζει ψυχιατρικής διερεύνησης.
Όλα άρχισαν το 1994, στην πισίνα ενός ξενοδοχείου στον Ινδικό Ωκεανό. Η παρέα βρέθηκε εκεί για «επαγγελματικούς» λόγους, αξιοποιώντας την πρόσκληση των τοπικών αρχών. Ο Μιχάλης, παλαιός αγωνιστής της Αριστεράς, είχε μόλις κεφαλαιοποιήσει, με αρκετά εκατομμύρια παλαιών καλών δραχμών, την ιδέα του για σύσταση μη κερδοσκοπικής εταιρίας, η οποία τσαλαβουτούσε στα κοινοτικά κονδύλια. Συνεπείς στις αριστερές καταβολές μας, βουτήξαμε στην πισίνα, οι σαμπάνιες κατέπλευσαν μετά δίσκου, μαζί με μερικά Cohiba. Το «Βροντάει ο Ολυμπος, αστράφτει η Γκιώνα» βγήκε σαν περιστέρι από το στήθος του Μιχάλη. Αντιτάξαμε τη «Μπαλάντα του Ξεσηκωμού» ως πλέον αρμόζουσα στο περιβάλλον. Αλλωστε ο ποιητής δεν διευκρινίζει αν το μεγάλο, το φουσκωμένο ποτάμι, ήταν και ελαφρώς χλωριωμένο, όπως η πισίνα μας.
Το 1997 προσκάλεσα τη συνοδό μου σε εκδρομή στη Μεσσηνία, εντάσσοντας στο πρόγραμμα της εκδρομής σεξ και πικ νικ στην πηγάδα του Μελιγαλά. Είναι αυτονόητο πως το γεύμα μας αποτελείτο αποκλειστικά από κονσέρβες. Η νεαρά δεν είχε ιδέα από πολιτική ιστορία (ούτε από ιστορία, ούτε από πολιτική), πλην όμως, η φυσιολογία του κορμιού της συνέβαλλε στο μέγιστο δυνατό βαθμό στην αφύπνιση της επαναστατικής φλόγας.
Υπάρχει, που λέτε, μία σειρά περιστατικών που αποδεικνύουν τη συμπλεγματική σχέση μου με τα σύμβολα της Αριστεράς. Υποθέτω πως πρόκειται για ένα είδος ψυχικής παθολογίας που εκδηλώνεται με αυτόν τον τρόπο. Κάποιος άλλος μπορεί να γινόταν επιδειξίας, εγώ ακούω αντάρτικα στο αυτοκίνητο. Πρέπει εδώ να διευκρινίσω ότι καίτοι έχω ασχοληθεί και επιστημονικά με το μαρξισμό ως εργαλείο ανάλυσης, απεχθάνομαι αυτό που είχαμε μάθει να αποκαλούμε υπαρκτό σοσιαλισμό. Αρνούμαι, για παράδειγμα, να πάω στην Κούβα όσο υπάρχει δικτατορία και συμπαρίσταμαι στην αμερικανική πολιτική του εμπάργκο κατά του τυράννου Κάστρο. «Το πρόβλημα σου, αγόρι μου, είναι η δειλία σου. Ποτέ δεν είχες το θάρρος να γίνεις Αριστερός. Ησουν πάντα ΠΑΣΟΚ, έχεις παρακολουθήσει με ενθουσιασμό ομιλίες του Μένιου Κουτσόγιωργα» μου λέει ο αριστερός, αδερφικός φίλος, που εισπράττει σε ένα μήνα όσα βγάζω σε τέσσερις. Δεν τολμώ να τον διαψεύσω. Τα αριστερά σύμβολα είναι πλέον ανώδυνα γι’ αυτό και τα επιδεικνύεις εκ του ασφαλούς. Όταν τα ηχεία σε καλούν να πάρεις τα άρματα, συμβαίνει ό,τι περίπου και στο γήπεδο, όταν οι οπαδοί απειλούν ότι «θα γαμήσουν την αντίπαλη ομάδα». Τίποτα δεν πρόκειται να ξεφύγει από την ασφάλεια των λέξεων.
