Μια φορά και ένα καιρό, γεννήθηκε σε μία μικρή πόλη, η μικρή Μεμέλα και ο μικρός Ζίφης.
Τα παιδιά μεγάλωναν με τον καλλιτέχνη μπαμπά τους και τη νοικοκυρά μαμά τους, σ΄ένα σπίτι με μεγάλο κήπο, έξω από την πόλη μόλις 10 λεπτά με το κάρο. Τα παιδιά έπαιζαν συνέχεια και γελούσαν και έβγαζαν διάφορους ήχους όπως: μπλιαχ, ούστ, όξω κ.λπ. Οι γονείς δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως δύο τόσο μικρά παιδιά, εκφράζονταν με ήχους, που έχουν άποψη!
Ο καιρός περνούσε και τα δύο παιδιά έφτασαν στο σημείο να μπορούν να περπατήσουν και να κατανοήσουν την αποστολή τους σε τούτο τον κόσμο.
Μια μέρα που λέτε, μια μέρα που τα σύννεφα είχαν κρύψει για τα καλά τον ήλιο, ο μικρός Ζίφης και η μικρή Μεμέλα, αποφάσισαν να πετάξουν ψηλά και να αναζητήσουν τον κρυμμένο ήλιο.
«Ήλιε, ήλιε που είσαι κρυμμένος;» του φώναζαν.
«Γιατί κρύβεσαι πίσω από τα σύννεφα;»
«Δεν κρύβεται αυτός, τα σύννεφα δεν τον αφήνουν να βγει» τους απαντά η αχτίδα.
«Ναι, αλλά εμείς φύγαμε από το σπίτι μας για να βρούμε τον ήλιο!»
«Τότε πρέπει να πάτε στα σύννεφα, και να τα παρακαλέσετε να κάνουν πέρα», απάντησε η αχτίδα.
Τότε τα παιδιά άρχισαν να μπαίνουν μέσα σε αυτά και να φωνάζουν:
«Σύννεφα, σύννεφα φύγετε, σας παρακαλούμε, θέλουμε να δούμε τον ήλιο!»
Τα σύννεφα τότε, άρχιζαν να εκνευρίζονται από την επιμονή των δύο παιδιών και να μαυρίζουν από το κακό τους.
Τότε ένα μικρό συννεφάκι, μικρό όπως τη Μεμέλα και τον Ζίφη τους είπε:
«Φύγετε από δω, μην μας ενοχλήτε, μην ψάχνετε να βρείτε τον ήλιο, είστε πολύ μικρά για να ξέρετε τους λόγους και τις αιτίες, που τον κρύβουμε!»
Οι αχτίδες από την άλλη, έλεγαν συνέχεια στα παιδιά:
«Πετάτε πιο γρήγορα και θα φτάσετε τον ήλιο».
Τα δυο παιδιά χαμογέλασαν στις αχτίδες, με ένα τόσο δυνατό χαμόγελο, όπου τα σύννεφα φοβήθηκαν και άρχισαν να συγκεντρώνονται μεταξύ τους και να πετάνε αστραπές. Τότε, ακούστηκε ένα δυνατός θόρυβος, που τον ακούσανε από την Ανατολή έως και την Δύση και από το Βορρά ως τον Νότο.
Μετά από λίγο άρχισε να βρέχει, να βρέχει πολύ δυνατά, τόσο δυνατά που όλα τα σύννεφα εξατμίστηκαν και φάνηκε ο ήλιος παρέα με το ουράνιο τόξο.
Πάνω στο ουράνιο τόξο ήταν ξαπλωμένος ο μικρός Ζίφης και η μικρή Μεμέλα.
Αφιερωμένο στην ανηψιά μου Μελίνα, στην Ανθή που οι γονείς της επιμένουν να τη φωνάζουν Ζίφη και σε όλους τους μεγάλους που αισθάνονται παιδιά...
