Εχω έναν καλό. Όχι εκεί που φαντάζεστε. Φύεται στο αριστερό μου πόδι και ανθίζει ανάλογα με τη σόλα του παπουτσιού που φοράω. Με τα χρόνια τον έχω συνηθίσει, έχω αναπτύξει ένα είδους συναισθηματικού δεσμού μαζί του. Θα ήταν πλέον βάρβαρο να προσφύγω σε κάποιον ειδικό για εκρίζωση, είναι ένα κομμάτι από μένα.
Εγώ και ο κάλος μου (ο τόνος οδεύει με ευχέρεια και στη λήγουσα) συνηθίζουμε να τα λέμε από κοντά μια φορά το μήνα. Πρόκειται για μία αισθησιακή εμπειρία. Βυθιζόμαστε σε ζεστό νερό, μαλακώνουμε το δέρμα και τα συναισθήματα, και μετά, για να το πω ωμά, ξεσκιζόμαστε, σε μία σχέση με σαδομαζοχιστικές προεκτάσεις. Εγώ κρατώ ένα εργαλείο, το οποίο είναι εξοπλισμένο με ένα ξυράφι. Με χειρουργικές κινήσεις, που επενδύονται με αρκετή βία, αφαιρώ το νεκρό δέρμα. Η διαδικασία καθίσταται συχνά οδυνηρή, πλην όμως, γνωρίζω ότι είναι και ζωογόνος για τον κάλο μου. Θα επανακάμψει πιο δυνατός, όπως το γκαζόν που υποφέρει κάτω από τη μηχανή κουρέματος, αλλά φυτρώνει και πάλι. Χθές διαπίστωσα ότι τελείωσαν τα ξυράφια. Και σήμερα, μετά από μήνες πολλούς, επισκέφθηκα ένα κατάστημα της αλυσίδας Hondos Center.
Όταν μπαίνω σε τέτοια καταστήματα αισθάνομαι σα μαύρος εργάτης σε βικτοριανό σαλόνι στη Τζόρτζια του 1800. Αμήχανος και «να τελειώνουμε να φεύγουμε». Επίσης δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς βλέπω. Είναι ακριβώς το ίδιο με το να με βάλεις μπροστά στα ράφια των απορρυπαντικών του Μαρινόπουλου: καταλαβαίνω τι περίπου είναι το προϊόν, αλλά δεν γνωρίζω πως χρησιμοποιείται και τι ακριβώς κάνει. Ψέματα, οι γνώσεις μου επί των απορρυπαντικών είναι καλύτερες. Το ίδιο ισχύει και για τα ράφια των ανδρικών προϊόντων. Όταν, ως έφηβος, είχα αρχίσει να ξυρίζομαι, το μοναδικό after shave που κυκλοφορούσε στην αγορά ήταν το Aqua Velva. Μετά κάποια μου χάρισε το Cool Water της Davidof που χρησιμοποιώ τα τελευταία είκοσι χρόνια-όχι το ίδιο μπουκάλι εννοείται, το ανανεώνω όταν τελειώνει.
Σήμερα διαπίστωσα ότι υπάρχουν εκατοντάδες after shave τα οποία δεν απευθύνονται σε άνδρες, αλλά αποκλειστικά σε γυναίκες που θέλουν να διαλέξουν το δώρο με το κατάλληλο άρωμα. (Ένα απλό μυστικό: και το Nivea εξαιρετικό είναι).
Χαζεύω, λοιπόν, τα ράφια και διαπιστώνω ότι η εικόνα είναι πέρα από τη λογική μου. Που στο διάολο τα χρησιμοποιούν όλα αυτά; Επίσης οι πωλήτριες μου φαίνονται σέξι. Ισως επειδή χρησιμοποιούν με συνέπεια τα προϊόντα που πωλούν. Από την άλλη, σκέφτομαι πως αν έπαιρνα την κυρία που με εξυπηρέτησε και την πετούσα στη θάλασσα, θα ερχόταν η Greenpeace με το φουσκωτό για να καταγγείλει τη μόλυνση. Μία πρώτη σκέψη είναι πως οι γυναίκες είναι δέσμιες της αυταρέσκειας τους. Στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας και της χειραφέτησης δεν θέλω να σκεφτώ ότι επιδίδονται σε έναν αγώνα καλλωπισμού, προκειμένου να ασκήσουν μεγαλύτερη έλξη προς τους άνδρες.
Ξεκίνησα για το Hondos για τον κάλο μου. Και εκεί είδα πως ο κάλος και το κάλλος διαφέρουν μόνο κατά ένα «λ». Στα υπόλοιπα μοιάζουν αρκετά.
