Η παθολογία της περίπτωσης είναι ακριβής ως προς τα συμπτώματα. Δεν είμαι σίγουρος για το μηχανισμό που διεγείρει τη μετάλλαξη. Το αντικείμενο της μελέτης λέγεται Μπάμπης, αν και θα μπορούσε να λέγεται και Μαρίκα, ουδεμία σημασία έχει ο προσδιορισμός του φύλου.
Ο Μπάμπης δημιούργησε ένα αξιόλογο blog. Εκεί δημοσίευε τις απόψεις του περί ανέμων και υδάτων, ενώ, πολύ συχνά, μετέφερε αποτελέσματα επιμελούς ερευνητικής δουλειάς που γινόταν αποκλειστικά και μόνο για το blog του.
H δημοφιλία του Μπάμπη άρχισε να αντιστοιχεί στην ποιότητα των δημοσιεύσεων: ανέρχετο με γεωμετρική πρόοδο. Διεύρυνε τον κύκλο των κοινωνικών επαφών του και απολάμβανε, με σεμνότητα, την κολακεία που άνθιζε στο πεδίο των σχολίων. Οχι άδικα. Η πολιτική του άποψη έδινε δυνατές κλωτσιές στο κουβάρι της συζήτησης που κύλαγε μέχρι και τριψήφιο αριθμών σχολίων, οι αισθητικές του ανησυχίες φώτιζαν παραμελημένες γωνιές ευγενούς καλλιτεχνικής έκφρασης. Ομορφα; Οχι ακριβώς. Διότι ο Μπάμπης δεν άκουγε το θόρυβο της αλυσίδας που έκανε την πλάστιγγα να γέρνει. Λίγους μήνες μετά την πρώτη του δημοσίευση είχε απομακρυνθεί τόσο από τον πραγματικό κόσμο που δεν είχε πλέον συναίσθηση της κατάστασης. Αντικατέστησε τους παλιούς του φίλους με καινούργιους, αυτούς που γνώρισε μέσω του blog. Οι παρέες, γύρω από τα τραπέζια του καφέ και του φαγητού, ήταν καινούργιες. Η νέα εικόνα στην κοινωνική ζωή του Μπάμπη έπαιρνε ψηφίδες από πρόσωπα που διατηρούσαν blog και είχαν γνωριστεί στα μαρμαρένια αλώνια του blogspot, στο ευγενές πεδίο της γραφής. Το καλύτερο: ο Μπάμπης είχε αποκτήσει αυλή, η υψηλή αναγνωσιμότητα τον κατέστησε και επίκεντρο της προσοχής στην αντιστοίχιση της εικονικής παρέας στον πραγματικό κόσμο. Ασφαλώς άρχισε να εισπράττει και φθόνο, έγινε αντικείμενο κουτσομπολιού, κάτι στο οποίο επιδίδετο και ο ίδιος.
Πέρασε καιρός μέχρι να καταλάβει πως οι δεσμοί ήταν χαλαροί και το μόρφωμα, που είχε κατασκευάσει, εξαιρετικά εύθραυστο. Μία μέρα, πίνοντας τσάι, παραδέχθηκε σε έναν φίλο από την παλιά ζωή πως είχε επιδοθεί στο blogging αναζητώντας την αναγνώριση που του στέρησε η δουλειά του και μία κοινωνικότητα μη συμβατική με ανθρώπους που, ως προς τα ενδιαφέροντα, θα ήταν κλώνοι του ιδίου. Ωστόσο παραδέχθηκε πως αδυνατούσε να απεξαρτηθεί, δεν μπορούσε να μη ξεκινήσει τη μέρα του χωρίς να διαβάσει τι γράφει ο «Φούφουτος», αν η ορμονική διαταραχή της «Τετράπαχης νεράιδας» οδήγησε σε μελαγχολικό παραλήρημα και αν το δόντι, που έβγαλε ο γιος του «Μπουχέσα» προκαλούσε διαμάχη και ξεκατίνιασμα με τον «Παρλαπίπα».
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ετσι είχε συνηθίσει. Και ήταν λογικό. Οι Ελληνες blogger έχουν ανέβει στο καράβι που πλέει προς μία νέα εποχή. Μόνο που επιμένουν να μένουν στο αμπάρι, μεταφέροντας ήθη και νοοτροπία από την παλιά τους πατρίδα. Δεν πρόκειται για μιζέρια, αλλά για κάτι χειρότερο: για επαρχιώτικο αυτισμό, κοινωνός και ζυμωτής του οποίου είναι, εν μέρει, και η αφεντιά μου.
Ο Μπάμπης λέει ότι θα σταματήσει να γράφει στο blog του, θα το κλείσει. Και θα το κάνει. Για να ανοίξει ένα άλλο, με διαφορετικό όνομα. Για τη συνέχεια θα σας ενημερώσω.
