Κοιτάζω γύρω μου και δεν υπάρχει κανένα «Ντεσεβό». Βγάζω το κεφάλι έξω από την ηλιοροφή, σαν περισκόπιο υποβρυχίου σε μία θάλασσα από λαμαρίνα, και δεν διακρίνω κανένα «σκαραβαίο». Ευθύς συμπεραίνω πως πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στην Κηφισίας που εκείνη τη στιγμή ακούει αυτή τη συχνότητα, μόνο εγώ πρέπει να είμαι ο αποδέκτης των σχολίων που στέλνει στον αέρα η παραγωγός του σταθμού. Κλείνω τα μάτια, αφού είμαι αλυσοδεμένος στο μποτιλιάρισμα, και προσπαθώ να τη φανταστώ. Δεν είναι όμορφη και έχει αξύριστες μασχάλες. Την τελευταία φορά ψήφισε ΣΥΝ, αλλά λογοδότησε στον πρώην της από το «Δίκτυο». Συχνάζει στα Εξάρχεια, ενώ ο Σωκράτης (ο Μάλαμας εννοείται) την αναγνωρίζει και της προσφέρει ποτό στις εμφανίσεις του.
Εχει όμορφη φωνή που επενδύει σχόλια για έναν άλλον πλανήτη. «Πέφτει σιγά-σιγά η νύχτα, να φεύγουμε και εμείς, τυλιγμένοι με τα μηνύματα σας. Ανθίζει η άνοιξη μέσα στο χειμώνα, ας της δώσουμε ένα χαμόγελο...» Είναι εμφανές ότι η κοπέλα πρέπει να βρει αμέσως γκόμενο ή ναρκωτικά. Μέχρι τότε θα βρίσκει κατάλληλα τραγούδια για την περίπτωση της: «θα περπατήσουμε μαζί μέσα στο σκοτάδι», έρωτες ναυαγοί στη μοναξιά, παρατημένοι άνδρες, μελαγχολικές γυναίκες, όλα μαύρα και δεν έχει καν νυχτώσει. Με εξοργίζει, αλλά τη λυπάμαι. Είμαι βέβαιος πως το Πάσχα, πάνω από τη σουβλιστή σόγια, θα ακούει Αλκίνοο Ιωαννίδη. Αλλά δεν την εγκαταλείπω, μένω στη συχνότητα και την ακούω. Γελάω και συγχύζομαι. Θέλει να γίνει ο αφέτης σε έναν αγώνα δρόμου που θα δώσω εγώ με την κατάθλιψη. Ο νικητής κερδίζει τσάι με φασκόμηλο κάπου στην Καλλιδρομίου και μία πρόσκληση δύο ατόμων για το πάρτι στην κατάληψη του Πολυτεχνείου.
