Στην ταινία «Οι άλλοι», η Νικόλ Κίντμαν είναι ήδη νεκρή, αλλά κάνει πως δεν το ξέρει, δεν θέλει να το παραδεχθεί. Ως φάντασμα, μαζί με τις αλυσίδες του στοιχειού σέρνει και τα παιδιά της, νεκρά και αυτά, που ταλαιπωρήθηκαν εν ζωή, βασανίζονται και μετά θάνατον. Κάποια άλλα φαντάσματα προσπαθούν να της πουν, με τρόπο είναι η αλήθεια, πως είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκεπάζει, μακαρία η οδός που βαδίζει και πως, τέλος πάντων, μέχρι και τα κόλλυβα της έχουν περάσει την ημερομηνία λήξης. Αλλά η Νικόλ το χαβά της, αρνείται να καταλάβει. Καλά κάνει. Αν το ήξερε από την αρχή, η ταινία θα ήταν μικρού μήκους. Και, εν τέλει, τι είναι μία σταρ χωρίς δράμα; Στο τέλος κάνει την ανάγκη φιλότιμο και το καταλαβαίνει επειδή μία μεσίτρια θέλει να πουλήσει το στοιχειωμένο σπίτι και ο θεατής θέλει να επιστρέψει πλέον στο δικό του. Είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες, την είδα χθες. Σε αντίστοιχα ευρηματικά βήματα κινείται και η «Εκτη Αίσθηση» όπου ο Μπρους Γουίλις είναι νεκρός και το μαθαίνει πριν τους τίτλους τέλους. Πρόκειται, γενικά, για μία ιδέα που φοριέται εύκολα, από τα blogs μέχρι το σινεμά. Μήπως είσαι νεκρός και δεν το ξέρεις; Σιγά τα αυγά, αυτό δεν είναι τίποτα. Το χειρότερο είναι να σε θεωρούν όλοι οι άλλοι νεκρό, ενώ εσύ είσαι ζωντανός με σάρκα στερημένη και οστά εύκαμπτα.
