Δεν μπορούμε να σκίσουμε μία σελίδα της ζωής μας, αλλά μπορούμε να πετάξουμε όλο το βιβλίο στη φωτιά.
Αυτός ο κουρασμένος άντρας, ο πολύ βαριά άρρωστος, στο δωμάτιο 405, που του κρατώ το χέρι είναι ο παιδικός μου φίλος Δημήτρης. Είναι ο φίλος μου, είναι ο φίλος μου. Η επανάληψη αυτής της λέξης είναι όλη η γεύση που μου αφήνει μια ολόκληρη ζωή, όχι ολοκληρωμένη, τουλάχιστον για μένα, όχι όμως για εκείνον. Είναι η προσφώνηση μιας ζωής τριανταεπτά ετών. Προφέρω τον αριθμό τριάντα επτά, χωρίς κανένα ίχνος ηρωισμού. Ούτως η άλλος ο ηρωισμός έγκειται, όχι στο πότε γεννήθηκες αλλά στο ότι γεννήθηκες.
Ο Δημήτρης όλα αυτά τα χρόνια, αν και μακριά, στάθηκε ο φύλακας άγγελος μου, είναι ο φίλος μου. Όμως, τούτη εδώ η μικρή φράση θα υποστεί κάποιες αλλαγές, θα γίνει ήταν ο φίλος μου. Ξέρετε, πρόκειται γι’ αυτή την συνήθεια που έχει ο χρόνος με τους ανθρώπους ή και με τα «ακίνητα». Γιατί το ήταν είναι ακίνητο και με κοιτάζει, αλλά το κρυφοκοιτάζω κι εγώ. Δεν μου είναι τελείως άγνωστη αυτή η λέξη, μου έχει πάρει και άλλον ένα δικό μου άνθρωπο, μου έχει κλειδώσει πολλές ιστορίες και όνειρα. Και εις αντάλλαγμα, μου έδωσε το δικαίωμα να τη χρησιμοποιώ και να διηγούμαι.
