Την πρώτη φορά που διάβασα κείμενο του George Le Nonce ένιωσα άσχημα. Χωρίς να το ξέρει, παραλίγο να γίνει ηθικός αυτουργός σε μία έκτρωση: για ποιο λόγο να γεννηθεί το «Γυφτάκι»; Ο άλλος από δίπλα δουλεύει αργαλειό, εγώ θα πούλαγα κινέζικα T-shirts; Μετά κατάλαβα ότι τα blogs είναι σαν τον πραγματικό κόσμο όπου συνυπάρχετε εσείς και ο Μητσοτάκης.
«Τα μούτρα του George Le Nonce» είναι, δυστυχώς, μόνο ένα gay blog. Για λόγους που δεν έχω καταφέρει να κατανοήσω, ο Nonce επιμένει να γράφει τα ομοερωτικά του, επιδεικνύοντας μία εκνευριστική αδιαφορία για τα της καθημερινότητας, την οποία και παρακολουθεί με συνέπεια, ακόμα και όταν δεν το παραδέχεται. Υποθέτω πως κάνει παιχνίδι με τους αναγνώστες του. Θα ήθελες να διαβάσεις τι έχει να πει για τον Καραμανλή, αλλά η γραφή του αντλεί ερείσματα από άλλες προθέσεις, θα σου μιλήσει για το κλύσμα και θα σε καλέσει να κάνεις, και εσύ, στοματικό έρωτα στο φαρμακοποιό του. Αν ορθώσετε το ανάστημα σας διαφωνώντας, θα σας πει πως, ούτως ή άλλως, και η ενασχόληση με τον Καραμανλή εντάσσεται στις πίπες, ζητώντας από τη Δικαιοσύνη να γείρει τη ζυγαριά προς το μέρος του. Είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις τον Nonce κατά πρόσωπο, παρά πίσω από την οθόνη. Εκ του σύνεγγυς, μάλιστα, αδυνατείς να ταυτοποιήσεις το φυσικό πρόσωπο με τον ιστολόγο. Ο προφορικός του λόγος δεν αντιστοιχεί στον ποιητικό που εκφέρει η γραφή του, η επιτηδευμένη διαστροφή του blog το πολύ να μετατραπεί, από κοντά, σε μία ελιτίστικη διάθεση εκμαυλισμού.
Είναι καλοβαλμένος, μορφωμένος και γοητευτικός. Αν ήταν straight θα μας είχε φάει τις γκόμενες. Αν έγραφε επί παντός του επιστητού θα μας είχε κλείσει τα blogs. Η επιμονή στη gay γραφή με εκνευρίζει πια, αλλά επιμένω να τον διαβάζω, ξεσηκώνοντας φράσεις, αντιγράφοντας τεχνική, στο πλαίσιο του δυνατού. Είναι κάτι πρωινά, τότε τον διαβάζω συνήθως, που, κουρασμένος πια, θέλω να του στείλω ένα «Αντε γαμήσου» στο SMS, πλην όμως γνωρίζω την απάντηση και κάνω πίσω.
Θέλω να σας πω και κάτι ακόμα και η θλιβερή αυτή παρένθεση κλείνει. Αν διαβάσετε τα σχόλια της προηγούμενης δημοσίευσης, θα διαπιστώσετε ότι για πρώτη φορά εμφανίζεται στο «Γυφτάκι» πρόσωπο υπό τη ψευδωνυμία «The Artist Previously Known as Ιω. Ερανιστής». Το γεγονός είναι συγκλονιστικό. Για να καταλάβετε, είναι σαν να κολυμπάτε σε κάποια ακτή του Ειρηνικού και να εμφανιστεί μπροστά σας ο Στιβ Μακ Κουίν ως Πεταλούδας μετά από επιτυχή απόδραση. Χρειάστηκα καιρό για να καταλάβω πως ο Ερανιστής δεν είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο με τον Nonce. Μάλιστα διαπίστωσα ότι διατηρούσα γνωριμία μαζί του αν και αγνοούσα το δικτυακό προσωπείο. Ο Ερανιστής, λοιπόν, είναι δικτυακός αιχμάλωτος του Nonce, είναι το παγόνι στον κήπο του, ο πολυτιμότερος λίθος στο σκήπτρο του. Δεν γνωρίζω άνθρωπο που να χειρίζεται τον λόγο καλύτερα από τον Ερανιστή. Με μικρό δισταγμό θα στοιχημάτιζα πως δεν γνωρίζω και ευφυέστερο άνθρωπο. Και όμως, αρνείται να γράψει, εξαντλείται στο σχολιασμό του Nonce, ακόμα και των παραληρηματικών αφηγήσεων. Φοβούμαι πως η παρουσία του στο «Γυφτάκι» θα έχει προκαλέσει οργή και διάθεση εκδικητική. Ας μάθει ότι εδώ θα βρει φιλόξενο άσυλο. Εκεί τείνει να καταντήσει έγκλειστος σε άσυλο.
