Η Αμαλία Καλυβινού πέθανε. Ηταν, όπως είπαν, ένας ήσυχος θάνατος, με μια αναπνοή. Ελάτε, τη θυμάστε την Αμαλία. Είναι η γυναίκα που δημιούργησε ένα blog καταγγέλλοντας τους γιατρούς και το σύστημα υγείας, ενώ ταυτοχρόνως έδινε μάχη χαρακωμάτων με τον καρκίνο. Εισήχθη στο νοσοκομείο για μία νέα χημιοθεραπεία, αλλά δεν βγήκε ζωντανή. Ο θάνατός της ανακοινώθηκε, δια σχολίου στο blog, από μία νοσοκόμα. Η τελευταία δημοσίευση της Αμαλίας είχε συγκεντρώσει 500 σχόλια. Μπορεί να μαζευτούν και άλλα τόσα. Αλλωστε η περίπτωση της είχε «υιοθετηθεί» και από δύο μεγάλες εφημερίδες, την Τρίτη μπορεί και να αποσπάσει πρωτοσέλιδο αγγελτήριο θανάτου. Οι άνθρωποι συγκινούνται από αυτές τις ιστορίες. Δεν είναι φειδωλοί σε σχόλια συμπαράστασης. Είτε πρόκειται για την Αμαλία, είτε για ένα παιδί στη Ρουάντα, τα δάκρυα κυλούν στο πληκτρολόγιο, και μετά στεγνώνουν και γίνονται συγκίνηση στο κείμενο. Μέχρι εκεί.
Υπάρχουν άνθρωποι που θα μένουν και δυο βήματα από τον Αγιο Σάββα, αλλά δεν τους καίγεται καρφί για μία ιστορία που δεν έχουν ακούσει από απόσταση ασφαλείας. Η Αμαλία διηγήθηκε την ιστορία της με αξιοπρέπεια για την ίδια και ασφάλεια για όλους εμάς. Δεν ζήτησε τίποτα. Γι' αυτό και ήμασταν γενναιόδωροι στα λόγια. Δεκάδες άνθρωποι πεθαίνουν δίπλα μας κάθε μέρα χωρίς τρυφερό χάδι και στοργικό λόγο. Βλέπετε ακόμα και ο θάνατος έχει ιδιαίτερες επικοινωνιακές απαιτήσεις. Αν προβάλλεις ωραία την ιστορία σου θα βρεις συμπάθεια, αλλά, φυσικά, ούτε ένα φλιτζάνι τσάι. Ασφαλώς το αποτέλεσμα είναι κοινό για όλους. Λήθη. Ναι, το blog της Αμαλίας θα συνεχίσει να μαζεύει σχόλια. Κάποιοι θα σκεφτούν πως μπορεί να γίνει μνημείο διαμαρτυρίας. Δεν θα γίνει τίποτα. Σε λίγες μέρες τα σχόλια θα σταματήσουν και η Αμαλία θα στοιχειώνει μόνη της, ανάμεσα στις τελευταίες λέξεις της. Ευτυχώς είναι στο blogspot, μπορεί να συναντηθεί με τον άλλο μακαρίτη, τον Γιάννη Διακογιάννη.
