Η μητέρα παίρνει λουλούδια τη δεύτερη Κυριακή του Μαϊου. Ο πατέρας, συνήθως, παίρνει λουλούδια στο πρώτο του μνημόσυνο.
Τα νεκροταφεία όλου του κόσμου έχουν ποτιστεί με δάκρυα παιδιών που κατάλαβαν πως άργησαν, κάπως, να ευχαριστήσουν το μοναχικό τύπο κάτω από το χώμα. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Από καταβολής κόσμου ο πατέρας είχε κακές δημόσιες σχέσεις. Ακόμα και στην ίδια τη θεία οικογένεια παίζει το ρόλο του κακού: μένει στο παρασκήνιο, δεν εμφανίζεται ποτέ πλην όμως άπαντες τον τρέμουν, και στο τέλος, που το παιδί σταυρώνεται, επιτρέπει στη μητέρα να κλέψει, με τον οδυρμό της, τη συγκίνηση των θεατών. Εκ των πραγμάτων και η λαϊκή παράδοση δεν μεταχειρίζεται με εύνοια την πατρότητα. Η μάνα γίνεται τραγούδι, αναστεναγμός ντυμένος με νότες. Ο πατέρας έφτασε μέχρι το «μπαμπά μην τρέχεις» και αυτό για λόγους ιδιοτελούς συμφέροντος, μην τυχόν και το παιδί μείνει ορφανό και ακάλυπτο.
Δεν φταίνε τα παιδιά. Αγαπάς τη μητέρα σου από ένστικτο, αλλά για να εκτιμήσεις τον πατέρα σου πρέπει πρώτα να έρθεις στη θέση του. Μέχρι τότε, όμως, θα φας τις σάρκες του. Και όταν του πάρεις, επιτέλους, λουλούδια, στο πρώτο του μνημόσυνο, μπορείς να τον ευχαριστήσεις. Μη σε ανησυχεί η σιωπή. Ετσι δεν ήταν πάντα ο μπαμπάς; Ο μαλάκας...
