Η κόλαση θα είναι κάπως έτσι: η νύχτα θα απλώνει τα φτερά της πάνω στην πόλη, ένα πύρινο στεφάνι θα ματώνει τον ορίζοντα και από την τηλεόραση θα ακούγεται η φωνή του ρεπόρτερ. «Οι φλόγες πλησιάζουν το Μον Παρνές. Είναι πολύ κοντά. Το καζίνο εκκενώνεται. Ο Μήτσος έκανε black jack, δεν τον πληρώνουν επειδή φεύγουν και βάζει και ο ίδιος φωτιά στο εσωτερικό του κτιρίου.»
Τότε ύψωσα το ανάστημά μου μπροστά στο δυσθεώρητο μέγεθος της καταστροφής και έκανα μία γενναία πράξη. Εκλεισα την τηλεόραση και άλλαξα μπαλκόνι. Στο υπαίθριο θέατρο της γειτονιάς μου ένα ζευγάρι ξένων καλλιτεχνών έδινε παράσταση. Αλλά το ρεύμα σταμάτησε να έρχεται μέχρι εδώ, σίγησαν τα μικρόφωνα, έσβησαν τα φώτα, οι αισθήσεις άρχισαν να πλήττουν και έδωσαν χώρο στην όσφρηση να μαζεύει αποκαΐδια από τον αέρα. Ντρέπομαι που το ομολογώ, αλλά η υπόθεση με άφησε αδιάφορο. Στην Πάρνηθα δεν πήγαινα ποτέ, δεν πρόκειται να πάω ούτε τώρα. Ξέρω τι αναπνέω και υποθέτω από τι θα πεθάνω. Μεταξύ μας, το ίδιο ισχύει και για σας, ακόμα και αν δεν θέλετε να το παραδεχθείτε. Παρακαλώ μην επικαλεστείτε το κλισέ για το περιβάλλον που δανειστήκαμε από τα παιδιά μας. Οι προηγούμενες γενιές αφήνουν στις επόμενες πλούτο και γνώση, αλλά όχι καλύτερο περιβάλλον.
Η Πάρνηθα τελείωσε. Οπως και η Πεντέλη. Την άλλη εβδομάδα κανείς δεν θα το συζητά. Ευτυχώς, ευχαριστείστε το Θεό γι' αυτό, κατάφεραν και έσωσαν το καζίνο. Το μοναδικό ξύλο που απέμεινε στην Πάρνηθα είναι στις ρουλέτες.
