Συνέχεια από το προηγούμενο: Το Γυφτάκι ταξιδεύει ανά τον κόσμο ακολουθώντας την ολυμπιακή φλόγα της Αθήνας. Στη Μελβούρνη έχασε το διαβατήριο του, το μηχάνημα έκδοσης διαβατηρίων χάλασε και ταξιδεύει με διαβατήριο ανάγκης, κοινώς ένα κουρελόχαρτο που ισχύει για επιστροφή στην Ελλάδα. Στο Τόκιο ο Ελληνας πρέσβης αρνήθηκε να του βγάλει διαβατήριο και με την καρδιά κομμάτια ελπίζει να τα καταφέρει στη Σεούλ...
Οι αρχές ασφαλείας της Νότιας Κορέας δεν έχουν τακτ. Δεν έχουν ούτε κατανόηση. Οσοι τους έχετε δει στην τηλεόραση να δέρνουν απεργούς καταλαβαίνετε τι εννοώ. Στο αεροδρόμιο της Σεούλ με συνέλαβαν διότι, πολύ απλά, δεν αναγνωρίζουν έγγραφα όπως αυτό που κουβαλούσα. Τους είπα πως κρατώ ένα ισχυρό έγγραφο του Hellenic Republic. Μου είπαν πως κρατώ ένα χαριτωμένο έγγραφο μίας όμορφης χώρας, πλην όμως διαβατήριο εκτάκτου ανάγκης που προβλέπει επιστροφή στην Ελλάδα μετά το γύρο του κόσμου εκείνοι δεν σκοπεύουν να αναγνωρίσουν. Εννοείται πως απελευθερώθηκα με συνοπτικές διαδικασίες. Αλίμονο! Ακολουθώ την ολυμπιακή φλόγα που έχει χορηγό τη Samsung. Και είμαστε στη χώρα της Samsung. Εκρυψα, από ντροπή, το ΝΟΚΙΑ κινητό μου, μπήκα σε ένα ταξί και είπα τις πέντε λέξεις που χρησιμοποίησε και ο Αλαντίν μπροστά στο λυχνάρι: «to the greek embassy please.»
Στην πρεσβεία ο εκτυπωτής διαβατηρίων χάλασε μόλις με είδε. Αλλά είχαν ανταλλακτικό. Και εγώ είχα πια διαβατήριο. Αλλά δεν είχα βίζα για να πάω στην Κίνα την επομένη. Για να βγάλεις βίζα Κίνας θέλεις μία εβδομάδα. Εγώ διέθετα δύο ώρες και τον Ελληνα πρόξενο στη Σεούλ μαζί με μία από τις ωραιότερες γυναίκες που υπηρετούν στο ελληνικό δημόσιο, την ελληνοκορεάτισα διερμηνέα της πρεσβείας. Και οι τρεις μας χτυπήσαμε την πόρτα της κινεζικής πρεσβείας. Μας άνοιξαν. Αλλά και να μη μας άνοιγαν, πάλι το ίδιο θα ήταν. Μας υποδέχθηκε ο πρόξενος. Δεν καταλάβαινε γρι. Του εξηγούσαμε σε αγγλικά και κορεατικά ότι έχασα το διαβατήριο που είχε τη βίζα της Κίνας, πως πρέπει την επομένη να είμαι στο Πεκίνο και, του κερατά, η χώρα του θα κάνει αγώνες μετά από μας. Χρειάστηκε μία ώρα για να καταλάβουμε ότι ο Κινέζος νόμιζε πως εγώ είχα βγάλει τη βίζα από το προξενείο της Κίνας στο Πουσάν της Κορέας. Σκέφτηκα να κηρύξω τον πρώτο ελληνο-κινεζικό πόλεμο ή, ακόμα πιο εύκολο, να υποχρεώσω την Κίνα να κηρύξει τον πόλεμο στη μικρή Ελλάδα. Στο τέλος ο Κινέζος πρόξενος έπιασε το νόημα από τα μαλλιά: «Ωραία. Βγάλατε τη βίζα στην Ελλάδα. Θα τηλεφωνήσω στην κινεζική πρεσβεία στην Αθήνα, αλλά λόγω διαφοράς ώρας, όταν ανοίγουν αυτοί, εμείς θα έχουμε κλείσει. Δεν έρχεστε καλύτερα αύριο;» Τι ποινή προβλέπεται αν σκοτώσεις Κινέζο διπλωμάτη στην Κορέα; Ευτυχώς δεν έμαθα ποτέ. Διότι την ίδια στιγμή τηλεφώνησε ο Ελληνας πρέσβης που έτρεχε σε κάτι τελετές με την ολυμπιακή φλόγα. Οταν έμαθε για το δράμα μου γύρισε στην πρεσβεία και έστειλε μία ωραία επίσημη νότα στον Κινέζο ομόλογό του με την οποία τον ενημέρωνε πως το Hellenic Republic θα ήταν χαρούμενο και υποχρεωμένο σε ολόκληρη Λαϊκή Δημοκρατία αν έδιναν μία βίζα στο Γυφτάκι. Ο Κινέζος μόνο που δεν δάκρυσε και έδωσε στο Γυφτάκι δωρεάν βίζα, τιμής ένεκεν. Είχαμε αργήσει τόσο πολύ που μαζί την κλείσαμε την κινεζική πρεσβεία. Πήγα στο ξενοδοχείο και είδα κάτι Αμερικανούς στρατιώτες της βάσης να υποδέχονται τις αγαπημένες τους. Ασφαλώς τους λυπήθηκα. Η Κορέα φημίζεται για την αμαρτωλή ζωή της. Περιέργως το νέο διαβατήριο δεν λειτούργησε αφροδισιακά. Δεν είδα τίποτα από τη Σεούλ. Μόνο εικόνες μέσα από ταξί. Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα, πόλη από κόμικ. Εφαγα ένα κλαμπ σάντουιτς, ήπια δύο μπύρες και κοιμήθηκα. Στα διπλανά δωμάτια είχαν πάρει βίζιτες, εγώ πήρα αγκαλιά τη βίζα Κίνας. Την επομένη θα πήγαινα άνετος στο Πεκίνο και θα έψαχνα τρόπο να βγάλω βίζα για την Ινδία. Μήπως να βρω τη διεύθυνση της ινδικής πρεσβείας στο Πεκίνο; Δεν χρειάζεται, θα τη μάθω εκεί. Κακώς. Αν έμπαινα στο site της ινδικής πρεσβείας θα μάθαινα ότι την επομένη θα ήταν κλειστά, λόγω εθνικής αργίας. Ανάθεμα την ώρα που οι Αγγλοι έφυγαν από εκεί κάτω...
