Είμαι πολύ άνετος. Τόσο άνετος, ώστε στην αίθουσα VIP του Πεκίνου δέχομαι να δώσω την τσάντα μου σε έναν Κινέζο που προσφέρθηκε να τη μεταφέρει. Ανάμεσα σε 1.2 δισ Κινέζους έπεσα στον πιο βλάκα. Η τσάντα του έπεσε από τα χέρια, το Chivas έσπασε, πότισε τα ρούχα μου και, αλί, μία σημαία του ΠΑΟΚ που σκόπευα να υψώσω στο Σινικό Τείχος. Ας είναι. Είμαι για πρώτη φορά στην Κίνα και ο ενθουσιασμός είναι ικανός να με μεθύσει, το ουίσκι θα ήταν απολύτως περιττό. Δεν σας κρύβω πως μέσα μου άρχισαν να θεριεύουν οι αναστολές για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά εδώ δεν τους βάζει χέρι ο Μπους, θα τους συνετίσει το Γυφτάκι; Είμαι, λοιπόν, τόσο άνετος, που πλησιάζω με τα χέρια στις τσέπες τον Ελληνα πρέσβη, ο οποίος ήρθε να μας υποδεχθεί. Με συνοδεύει ένας δημοσιογράφος που επρόκειτο να φύγει από την Κίνα, τελικώς αποφάσισε να συνεχίσει το ταξίδι και χρειάζεται-και αυτός-βίζα Ινδίας. Δεν ξέρω κατά πόσο το «χαίρω πολύ» του πρέσβη ήταν αληθινό, αλλά ο άνθρωπος τηλεφώνησε στην ελληνική πρεσβεία και ζήτησε να του βρουν το κινητό του Ινδού ομολόγου του. Σε δέκα λεπτά αισθάνθηκε άσχημα που δεν προνόησε να στείλει μία κάρτα, μία ευχή, ένα κουτί σοκολατάκια ρε παιδί μου στον Ινδό πρέσβη. Το επόμενο διήμερο η ινδική πρεσβεία θα ήταν κλειστή λόγω εθνικής γιορτής. Δεν μάσησα. Τράβηξα τον πρέσβη από το σακάκι. Εκείνος φοβήθηκε πως θα του αρπάξω το κινητό και σε λίγες ώρες ο Ινδός πρέσβης στην Αθήνα θα πήγαινε στο υπουργείο Εξωτερικών για να κάνει διάβημα διαμαρτυρίας. Ναι, ο Ινδός πρέσβης θα εξυπηρετήσει τους δύο Ελληνες που θέλουν βίζα! Ναι, μπορούμε να πάμε στην πρεσβεία, θα είναι κάποιος εκεί και θα μας βγάλει βίζα! Με την ευκαιρία, ο Ινδός είπε στο δικό μας ότι του κάνει το ρουσφέτι αν και εμείς, ως The Hellenic Republic, επιμένουμε να ταλαιπωρούμε τους Ινδούς. Τώρα πως το ήξερε αυτό ο πρέσβης της Ινδίας στην Κίνα, παραμένει μυστήριο. Θα ήταν καλά ενημερωμένος ή θα είχε υπηρετήσει στην Αθήνα.
Την ώρα που οι υπόλοιποι ξεκινούν για το ξενοδοχείο, εγώ και ο δημοσιογράφος μπήκαμε σε ένα ταξί με προορισμό την πρεσβεία της φίλης, της κολλητής, της αγαπημένης χώρας Ινδίας. Ολως περιέργως ο ταξιτζής το έπιασε με την πρώτη. Δεν το έπιασε, όμως, ο Κινέζος φρουρός της πρεσβείας. Με προτεταμένο το όπλο μας έδειχνε, με σαφήνεια είναι η αλήθεια, πως η πρεσβεία είναι κλειστή. Δεν μιλούσε αγγλικά. Εμείς δεν ξέρουμε κινέζικα. Πάνω στην απελπισία μου σκέφτηκα να του μιλήσω ελληνικά, να του πω ότι απ' τη μεριά της μάνας μου κρατάω από Αχαϊα και εκείνος, σε άπταιστα ελληνικά, θα με ρωτήσει ποιανού παιδί είμαι. Δεν έκανα αυτό, αλλά ένα βηματάκι προς την κάμερα της πρεσβείας. Και τότε έγινε το θαύμα! Ανοιξε το θυροτηλέφωνο. Και από μέσα ακούστηκε ο Πίτερ Σέλερς από το «Πάρτι»: «are you the Greeks?» Οποιος είχε στοιχειώδες χιούμορ έπρεπε να απαντήσει: «No, we are from Pakistan and we want to have a chat with you about the Kashmir issue.» Αλλά το χιούμορ εκείνη τη στιγμή έγινε σμπαράλια ανάμεσα σε δύο ενθουσιώδη «yes, yes!». Η πόρτα άνοιξε. «Μαλάκα αυτό είναι το Passage to India» είπα στον δικό μου. Πράγματι, μετά από δέκα λεπτά το είχα και στο διαβατήριο μου. Απο εκεί και πέρα η ιστορία έλαβε ροή. Η συνέχεια του χρόνου, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου.
