Το κείμενο το είχα γράψει από χθες αλλά επειδή η σχέση μου με το blog «περνάει» κρίση, αδιαφόρησα. Ναι, όταν περνάω κρίση με οτιδήποτε, αδιαφορώ γι΄αυτό και φυσικά κι εκείνο με τη σειρά του!.. Το θέμα μας όμως είναι άλλο τώρα…
Ξεκίνησε την Κυριακή η μεταφορά των αρχαιοτήτων από το παλαιό Μουσείο της Ακρόπολης στο νέο Μουσείο. Βαρύγδουπα παρουσιασμένη η «κοσμοϊστορικής» σημασίας μεταφορά! Συνεντεύξεις και από τον τελευταίο εργάτη που συμμετείχε σε αυτήν. Έντονη προσπάθεια της πολιτείας να μας κάνει να νιώσουμε υπερήφανους, γιατί ακριβώς, δεν έχω καταλάβει. Μου θυμίζει εποχές με τα πανηγύρια για την Αττική Οδό και το Μετρό… Κανείς όμως δεν ασχολήθηκε με την ταυτόχρονη διαμαρτυρία για το σχέδιο κατεδάφισης των δύο διατηρητέων, στους αριθμούς 17 και 19 της οδού Δ. Αρεοπαγίτου. Η κατεδάφισή τους μεθοδεύεται προκειμένου να δημιουργηθεί «καλύτερη θέα από το εστιατόριο του νέου Μουσείου», υποστηρίζει η δημοτική οργάνωση «Ανοικτή Πόλη». Η οργάνωση σημείωσε ότι αντιδράσεις υπήρξαν και από επιστημονικούς φορείς στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων, το Τεχνικό Επιμελητήριο, το Παγκόσμιο Αρχαιολογικό Συμβούλιο και το Ιστορικό Μουσείο Πικάσο.
Μεταξύ άλλων, ο Πρόεδρος του οργανισμού ανέργεσης του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως, Δημήτρης Παντερμαλής είπε: «Το σίγουρο είναι πως η υπόθεση των δύο πολυκατοικιών επί της Αρεοπαγίτου θα πάρει καιρό. Μετά τον αποχαρακτηρισμό των κτιρίων ως διατηρητέων από το ΚΑΣ χρειάζεται ανάλογη απόφαση από το ΥΠΕΧΩΔΕ, και όλα δείχνουν ότι οι ιδιοκτήτες τους δεν πρόκειται να υποχωρήσουν. Από τη μεριά μου θεωρώ πως το μουσείο την χρειάζεται αυτή την ανάσα».
Διαβάζοντας την συγκεκριμένη δήλωση, σκέφτομαι, πως στην Ελλάδα πιο εύκολα αποχαρακτηρίζουμε παρά χαρακτηρίζουμε ένα κτίριο ως διατηρητέο, πολύ εύκολα γκρεμίζουμε τα ωραία, παρά τα συντηρούμε και τα αναδεικνύουμε. Μία βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, θα σας πείσει. Δείτε, για παράδειγμα, τα προσφυγικά στη Λ. Αλεξάνδρας, τα κτίρια στην Αιόλου κ Αθηνάς, κλαίνε από την εγκατάλειψη και την κακοποίηση.
Πόσους όμορφους δρόμους σαν την Δ. Αρεοπαγίτου έχει η Αθήνα; Να όμως που τώρα βάζουμε χέρι και σ΄αυτόν, για να πάρει το νέο μουσείο την ανάσα που του χρειάζεται. Και ρωτώ αφελώς, μη γνωρίζοντας από αρχιτεκτονικά σχέδια και μελέτες. Αφού γνώριζαν ότι το κτίριο θα είχε ανάγκη από ανάσα, γιατί δεν το σχεδίασαν αλλιώς; Τολμώ δε, να το χαρακτηρίσω ως τσιμεντένιο τερατούργημα και καθόλου φιλικό με τον περιβάλλοντα χώρο. Σίγουρα, είμαι η τελευταία που θα κρίνω τον διεθνούς φήμης αρχιτέκτονα Μπερνάρ Τσουμί, αλλά ως μία απλή κάτοικος της Αθήνας, έχω να καταθέσω ότι το μουσείο δεν μου αρέσει, με πλακώνει αυτό το θηρίο που κολλημένο στα παρακείμενα οικήματα μοιάζει έτοιμο ν’ ανοίξει το τεράστιο του στόμα και να καταπιεί ότι το εμποδίζει!
