Η περιεκτικότητα του αίματος μου σε Συνασπισμό, αγγίζει πλέον τις τιμές του δείκτη αιθαλομίχλης στην Ομόνοια σε μποτιλιάρισμα του Ιουλίου. Και δεν συμβαίνει μόνο με μένα. Αισθάνομαι ως κόρη Ισπανού αποίκου στο Μεξικό, έτοιμη να προσφέρει την αγνότητά της στο Ζορρό. Βλέπω τον Αλαβάνο στο βήμα της Βουλής και ο στίχος του Λουί Αραγκόν ανεβαίνει μαζί με το σάλιο που κατευθύνεται στα έδρανα του ΠΑΣΟΚ: «Ελα και μέσα μου μπες σαν στρατός, λεηλάτησε με!» Εντάξει, μην τα παραλέμε, δεν θέλω να μπει μέσα μου ο Αλέκος, πασχίζω να επενδύσω με ποιητική ορμή το πολιτικό αντικείμενο.
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ένα διαφημιστικό σύνθημα θα γινόταν πολιτική κραυγή απόγνωσης: «Ελα Αλέκο!». Και ο τύπος διαφέρει, δεν αντιστοιχεί σε καμία από τις σκηνές που παρακολουθήσαμε στο παρελθόν. Ο Κύρκος, ας πούμε, ήταν ένα αποκούμπι, όχι στήριγμα. Ηταν μία σινεφίλ ματιά ενός κοινού που, κατά βάση, μια ζωή έβλεπε ταινίες του Χόλιγουντ. Ο Αλέκος μπορεί να γίνει Χόλιγουντ, είναι ήδη Χόλιγουντ, κάτι σαν ανεξάρτητη παραγωγή. Ο Κωνσταντόπουλος; Τόσο συμπλεγματικός και φιλόδοξος που προκαλούσε ναυτία. Σαν τον «Ανθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς» του Κίπλινγκ. Ο Κωνσταντόπουλος δεν απηύθυνε πρόσκληση, αλλά καλούσε σε λεηλασία. Ηθελε να βάλει τον Ανδρέα φυλακή. Αυτό φτάνει. Και ο Αλέκος μπορεί να τον έβαζε μέσα, αλλά θα το παρουσίαζε ως κίνηση ενίσχυσης των δικαιωμάτων που έχουν οι έγκλειστοι στον Κορυδαλλό. Ο Αλέκος είναι αλλιώς. Εβαψε το μαγαζί, έβγαλε τα τραπεζάκια έξω και κρέμασε την ταμπέλα: «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.» Και μάλλον θα πάμε. Αρκεί να φτιάξει καλό μενού, να ανακατέψει σωστά τα υλικά. Να μη μας ξενίσει με νέες γεύσεις, αλλά και να μη μας απογοητεύσει με γνωστές παλιές συνταγές. Από την άλλη, τον βλέπω και φοβάμαι πως δεν θέλει και πολύ να χάσει την ευκαιρία. Ας θυμηθεί τον συνονόματο του, τον άλλο Αλέκο, τον Αλεξανδρή, όταν ακριβώς πριν από δέκα χρόνια βρέθηκε μόνος του μπροστά στον Σμάιχελ της Δανίας. Αν έστελνε την μπάλα στα δίχτυα η εθνική θα πήγαινε στο Μουντιάλ της Γαλλίας. Αλλά ο Αλέκος έχασε την ευκαιρία. Μία στραβή κλωτσιά είναι αρκετή για να γκρεμίσει την καρδάρα με το γάλα και να στείλει την μπάλα στην κερκίδα. Και στη σύγχρονη Αριστερά, Αλέκο, το Hasta Siempre Comandante ελάχιστα απέχει από το Χέσε Μέσα Σύντροφε.
